«Αμπντούλ Χαμίντ Χαν». Το γεωτρύπανο που διαφημίστηκε και προπαγανδίστηκε ως ο «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν που έκανε τον Ελληνα να τρέμει». Ξεκίνησε την «εκστρατεία» του για την κατάκτηση της «Γαλάζιας Πατρίδας» στις 9 Αυγούστου. Η τοποθεσία που θα τρυπήσει τελικά το «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν» είναι εκτός των σεναρίων έντασης που είχαν τροφοδοτήσει οι διαρροές τούρκων αξιωματούχων και ΜΜΕ τις προηγούμενες μέρες. Ανατολική Μεσόγειος μεν, εντός τουρκικής υφαλοκρηπίδας δε. Η πλέον ασφαλής επιλογή. Προς το παρόν. Και με την απειλή να είναι πάντα σε αναμονή.

Η πρώτη αποστολή του «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν» ως εκ τούτου μπορεί να χαρακτηριστεί και «προπαρασκευαστική». Πριν ακολουθήσει ο επόμενος στόχος που αναμένεται να έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Και θεωρείται βέβαιο ότι θα έρθει.

ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ. Ο Ερντογάν άλλωστε ήταν σαφής. Σε μία φιέστα που οργάνωσε ώστε να είναι αντάξια σε έναν «σουλτάνο» – ο τούρκος πρόεδρος «αυτή τη φορά, θα στείλουμε το πλοίο μας “Αμπντούλ Χαμίντ Χαν” στο πηγάδι Yörükler-1, 55 χιλιόμετρα από την Gazipaşa λέγοντας εις το όνομα του Θεού. Το πηγάδι Yörükler-1 είναι το πρώτο βήμα του ολοκληρωμένου επιχειρηματικού μας σχεδίου στην Ανατολική Μεσόγειο». Το πρώτο βήμα, γιατί όπως δεσμεύτηκε ο Ερντογάν η εκστρατεία κατάκτησης της «Γαλάζιας Πατρίδας» θα συνεχιστεί και «το πλοίο μας δεν θα σταματήσει όταν τελειώσει τη γεώτρηση εδώ. Θα προχωρήσει σε άλλα πηγάδια». Διεμήνυσε δε ότι για να κάνει έρευνες σε περιοχές που ανήκουν στην Τουρκία – και αυτές σίγουρα κατά τον τούρκο πρόεδρο δεν περιορίζονται στα τουρκικά παράλια – «δεν χρειαζόμαστε την άδεια ή τη συγκατάθεση κανενός γι’ αυτό».  Απέρριψε εμμέσως τους ελληνικούς χάρτες αλλά και απάντησε στους επικριτές του, όπως ο Γιαϊτζί, πριν καν αυτοί εκφραστούν. «Ούτε οι μαριονέτες ούτε αυτοί που κρατούν τα νήματα στα χέρια τους θα μπορέσουν να μας εμποδίσουν να πάρουμε ό,τι δικαιούμαστε στη Μεσόγειο» διεμήνυσε και απέρριψε τους «επινοημένους χάρτες».

Η ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ. Τα μηνύματα του τούρκου προέδρου είχαν πολλούς αποδέκτες. Ακόμα και αν η συγκυρία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία του επέβαλε «αυτοσυγκράτηση». Και αν ο θεωρητικός της «Γαλάζιας Πατρίδας», Τζιχάτ Γιαϊτζί, είδε τον Ερντογάν να εγκλωβίζει την Τουρκία στον «χάρτη της Σεβίλλης», των «μαξιμαλιστικών διεκδικήσεων της Αθήνας», ο τούρκος πρόεδρος δεν έχει σταματήσει να παίζει το δικό του παιχνίδι. Συνεχίζοντας το «τούρκικο παζάρι» σε επίπεδο διπλωματίας, ενεργοποιώντας κάθε φορά την απειλή που του ταιριάζει καλύτερα και θεωρεί ότι μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα.

Το μομέντουμ, λοιπόν, δεν επέτρεπε κάποια άλλη κίνηση στην Αγκυρα που να μπορεί να καταλήξει σε κέρδη και όχι σε συντριπτική ήττα.

Το απέδειξαν οι δηλώσεις της Αναλένα Μπέρμποκ, της γερμανίδας ΥΠΕΞ, όταν βρέθηκε σε Ελλάδα και Τουρκία. Το απέδειξε η στάση των ΗΠΑ, που έχουν επενδύσει, δεδομένων των συμφερόντων τους στην περιοχή, στις βάσεις επί ελληνικού εδάφους. Το αποδεικνύει η στάση της Γαλλίας. Και όλα αυτά έρχονται να επισφραγίσουν ως ένας επιπλέον παράγοντας τα εξοπλιστικά συμβόλαια της Αθήνας.

Σε καμία περίπτωση η Τουρκία δεν μπορεί να θεωρηθεί απομονωμένη ή «περιττή» για τη Δύση. Το αντίθετο, επιχειρεί να αναβαθμίσει τη θέση της στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, μέσω του ρόλου της στον πόλεμο της Ουκρανίας. Με τον Ερντογάν να παίζει ένα ριψοκίνδυνο διπλό παιχνίδι ανάμεσα σε Δύση και Μόσχα. Αλλά ακόμα να μην έχει χάσει, έστω και αν μπορεί να πει κανείς ότι εκνευρίζει τη Δύση.

Ο Ερντογάν με την προπαγάνδα για το «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν» το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να δοκιμάσει τα όρια της Δύσης. Σε μία περίοδο που η εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία είναι το πρώτο θέμα στην ατζέντα της διεθνούς διπλωματίας, αμφισβητώντας όσα θεωρούνταν δεδομένα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά. Ο τούρκος πρόεδρος «διάβασε» τα σημάδια και αναδιπλώθηκε. Ή είχε εξαρχής αποφασίσει ότι δεν θα επιχειρήσει να φτάσει το σκοινί στα όριά του. Αλλωστε δεν το χρειάζεται.

οι ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ-ΣΤΑΘΜΟΙ. Η κλιμάκωση θα έρθει. Και οι ημερομηνίες-σταθμοί είναι μπροστά μας. Είναι οι ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, τον Νοέμβριο, που εκτιμάται ότι είναι μία περίοδος που θα επιχειρηθεί η δεύτερη φάση της εκστρατείας του «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν». Πιθανότατα ενεργοποιώντας το σενάριο αποστολής του γεωτρύπανου στην κυπριακή ΑΟΖ. Και είναι και ο Μάιος του 2023. Οι τουρκικές εκλογές. Που θα ενεργοποιηθεί ενδεχομένως το σενάριο υψηλής έντασης και ο «σουλτάνος» θα επιχειρήσει να φτάσει στο τουρκολιβυκό μνημόνιο ή στο Καστελλόριζο. Πάντα ανάλογα με τις συνθήκες που θα επικρατούν.

Προς το παρόν ο Ερντογάν θέλει – ακόμα – την εύνοια της Δύσης. Θέλει F-16, για να αποδείξει τις ισορροπίες Ουάσιγκτον – Αθήνας – Αγκυρας. Θέλει ίσως αντιπυραυλικό σύστημα SAMP/T και για αυτό χρειάζεται τη συναίνεση Ιταλίας και Γαλλίας. Και ο τούρκος πρόεδρος ξέρει ότι στο παζάρι δεν μπορείς να κερδίσεις αν είσαι απόλυτος και στο πόκερ αν ανοίξεις όλα σου τα χαρτιά από την αρχή, χάνοντας την ψυχραιμία σου.

Η ελληνική διπλωματία κέρδισε μία μάχη. Οχι τον πόλεμο. Γιατί έπεται συνέχεια. Και μάλιστα δύσκολη. Ο Ομέρ Τσελίκ άλλωστε δεν είπε τυχαία τη Δευτέρα ότι η Τουρκία «παρακολουθεί στενά τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα».