Μια παρτίδα τάβλι στα μουγγά

Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα; Η χώρα θα γίνει ξανά άθυρμα απανωτών άκαρπων εκλογών και μπουρμπουλήθρα στον αργιλέ του Ερντογάν. Ευτυχώς που είναι ακόμα Αύγουστος και οι ακάματοι influencers του άνω διαζώματος είναι αραχτοί σ’ ακρογιαλιές δειλινά, με τα πανό τους για αντήλιο. Ετσι η φάση κρατιέται  σε θεσμικά κλιματισμένες αίθουσες χωρίς να έχει πατήσει μέχρι στιγμής άσφαλτο. Υπολογίζω τις καραβιές (εισερχόμενες – εξερχόμενες), κι έτσι μου έρχεται να στηθώ σαν τον Αιγέα στο φρύδι του Σουνίου, να δω. Φτάνει ή αργεί ακόμα να φανεί πανί από την επικράτεια του Μινώταυρου; Η μετακύλιση του δομικού μας δράματος στον ιμάντα της κοινής γνώμης είναι, μου φαίνεται, υπόθεση της ακτοπλοΐας. Κι όμως. Αν η Δημοκρατία μας δεν ήταν ταλαιπωρημένη από πρόσφατες περιδινήσεις συν το τωρινό επικίνδυνο διάστρεμμα, δεν θα ήμουν τόσο αλαφιασμένη. Θα έδινα  χρόνο στο Μαξίμου να ανασυνταχτεί με το πάσο του, τράτο στο ΚΙΝΑΛ να μελετήσει τα χαρτιά του, θα ενθάρρυνα και τον Τσίπρα να μιλήσει με δικά του λόγια, χωρίς Βόις όβερ τα best of του Πολάκη. Τώρα όμως η τόση «ευπρέπεια» μού φαίνεται αν όχι παράξενη, διαλυτική πάντως οπωσδήποτε. Η βιντεοσκοπημένη τοποθέτηση του πρωθυπουργού δεν μου είναι καθόλου αρκετή. Θα προτιμούσα κάτι πιο τολμηρό, όπως ας πούμε μια συνέντευξη Τύπου με παρόντες όλους τους παράγοντες του «Μεικτού ορκωτού». Και για να μη σας γεννιούνται απορίες, ανήκω στο θλιβερό εκείνο είδος των ανθρώπων που δεν φλέγονται τόσο να μάθουν για το ήδη συντελεσμένο όσο για το τι τους περιμένει μετά από αυτό.