Ο κόσμος αλλάζει δραματικά. Σε βαθμό που σύντομα θα είναι περίπου αγνώριστος για όσους μελετούν τις διεθνείς σχέσεις και τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Ερχονται στο προσκήνιο οι επιβεβαιώσεις παλαιότερων σχημάτων και προβλέψεων. Κυρίως οι αντιλήψεις για το «παγκόσμιο νησί» της Ευρασίας και πως ο έλεγχός του θα σηματοδοτεί και την κυριαρχία πάνω στον κόσμο (απόψεις από πολύ παλιά, του Χάρολντ Μακίντερ). Ο ειδικός εδώ και χρόνια στις γεωπολιτικές εξελιξεις, πρ. σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας της αμερικανικής κυβέρνησης, Ζβίγκνιου Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» (1997) είχε προειδοποιήσει για τους κινδύνους που ελλόχευαν για τις ΗΠΑ από κάποιες ενδεχόμενες ανακατατάξεις. Κυρίως απο κινήσεις των ιδίων, που θα αποξένωναν κρίσιμες δυτικές και άλλες δυνάμεις από το στρατόπεδό τους και που θα οδηγούσαν τη Ρωσία κοντύτερα στην Κίνα.

Ολα αυτά τα βλέπουμε να εξελίσσονται και να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από γεγονότα που εξελίσσονται γύρω μας. Ο κορυφαίος οικονομολόγος, και γνώστης καλός της Ρωσίας, ο καθηγητής στο Χάρβαρντ, Jeffrey Sacks, έγραψε πρόσφατα στο «ΒΗΜΑ»: «Είναι καιρός η Ευρώπη να καταλάβει ότι οι φιλοδοξίες των ΗΠΑ για παγκόσμια ηγεμονία είναι τόσο επικίνδυνες για τον κόσμο όσο ήταν η Βρετανική Αυτοκρατορία τον 19ο αιώνα… Το ΝΑΤΟ θα πρέπει να είναι προσεκτικό και να σταματήσει να επεκτείνεται προς τα ανατολικά, παραβιάζοντας τις υποσχέσεις που δόθηκαν στον Γκορμπατσόφ το 1990». Εύλογα αυτό προμήνυε σφοδρή ενόχληση της Ρωσίας και συμπαράταξή της με όποιον μπορεί να την καλύψει γεωστρατηγικά απέναντι σε μια καθαρά εχθρική Αμερική. Παράλληλα και άλλες, πιο περιφερειακές, χώρες της ασιατικής ηπείρου (κυρίως η Ινδία και κράτη της Ινδοκίνας η ακόμη και της Κεντρικής ή Νότιας Ασίας) θα στραφούν σε παράλληλες συμμαχίες βλέποντας έναν καινούργιο πόλο να δημιουργείται.

Κι αυτός βέβαια δεν μπορεί να είναι άλλος από την Κίνα. Αρκετά παράδοξα οι ΗΠΑ, με τις κινήσεις τους κάνουν ό,τι μπορούν ώστε αυτοί οι σχηματισμοί να ενισχυθούν μεταβαλλόμενοι σιγά – σιγά σε στρατηγικούς άξονες. Με άδηλα αποτελέσματα και προοπτικές. Η πολιτική τους απέναντι στο εξαιρετικά ευαίσθητο για το Πεκίνο ζήτημα της Ταϊβάν είναι χαρακτηριστική. Υιοθετώντας εδώ και χρόνια μια πολιτική «στρατηγικής αβεβαιότητας», που δεν ξεκαθαρίζει απολύτως τη μελλοντική τους στάση απέναντι σε μια επιθετική ενέργεια της Κίνας κατά της Ταϊβάν (Republic Of China, ROC), η Ουάσιγκτον αφήνει κενά για παρερμηνείες. Οταν λοιπόν υιοθετεί θέσεις έντονα φιλικές προς την Ταϊπέι (πρωτεύουσα της Ταϊβάν) προκαλεί αντιδράσεις σχεδόν βίαιες από το Πεκίνο. Αυτή η «Διπλωματία της Οργής», σύμφωνα με τον καθηγητή Todd Hall του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, καθιστά την Κίνα απρόβλεπτη και στα όρια συνήθως της έκρηξης. Η τελευταία επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην ROC κορύφωσε τις σχετικές αντιδράσεις. Φέρνοντας πολύ πλησιέστερα τον σχηματισμό αυτού του αντι-ΗΠΑ ισχυρού παγκόσμιου άξονα. Η Κίνα είναι πιθανό να ενθαρρύνθηκε για πολύ πιο απειλητική δραστηριότητα σε σχέση με το παρελθόν. Και βλέπουμε την εξέλιξη…

Για να θυμηθούμε και πάλι τον Μπρζεζίνσκι (σελ. 75), χρησιμοποιώντας τα λόγια του Χ. Μακίντερ: «Εκείνος που κυβερνά την Αν. Ευρώπη διοικεί την καρδιά της Ηπείρου. Εκείνος που κυβερνά την καρδιά της Ηπείρου διοικεί το Παγκόσμιο Νησί.

Εκείνος που κυβερνά το Παγκόσμιο Νησί, διοικεί τον Κόσμο»!