Ποιος θα είναι πρωθυπουργός στην Ελλάδα του χρόνου τέτοια εποχή; Ο σημερινός; Ενας εκ των Αλέξη Τσίπρα και Νίκου Ανδρουλάκη; Ή κάποιος που θα κληθεί να αναλάβει προσωρινά τα ηνία επειδή οι διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις θα έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο;

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, την πρωτοβουλία των κινήσεων την είχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. H κυριαρχία του στις δημοσκοπήσεις μπορεί να μην του εξασφάλιζε αυτομάτως την αυτοδυναμία, λειτουργούσε όμως πιεστικά πρωτευόντως προς τους ψηφοφόρους (ψηφίστε με για να έχουμε σταθερότητα) και δευτερευόντως προς τον Ανδρουλάκη (στήριξέ με γιατί η πόλωση θα αποβεί εις βάρος σου). Απών από το κοινοβούλιο, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αγωνιζόταν να συγκρατήσει τα διψήφια ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις. Παρών στο κοινοβούλιο, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωνε ότι το κόμμα του δεν μπορούσε να επωφεληθεί από την κυβερνητική φθορά. Οσο για την Ευρώπη, δεν είχε καμιά αμφιβολία για το ποιος είναι ικανότερος πρωθυπουργός.

Κι ύστερα ήρθαν οι παρακολουθήσεις. Το σοκ στο πολιτικό σκηνικό ήταν τόσο μεγάλο, ώστε εκτός από τα προφανή ερωτήματα (Γιατί τον Ανδρουλάκη; Ηξερε ο Μητσοτάκης; Πόσοι ακόμη παρακολουθούνται;) άρχισαν να διατυπώνονται και άλλα, πιο συνωμοσιολογικά. Μήπως την υπόθεση υποκίνησαν, ή εκμεταλλεύτηκαν, κάποιοι επιχειρηματίες που εχθρεύονται τον Μητσοτάκη, θέλουν να σταματήσουν τις μεταρρυθμίσεις του και προωθούν κυβερνητικούς συνασπισμούς που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους; Εντάξει, το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται από το Ευρωκοινοβούλιο. Τι παιχνίδια παίζει όμως η ΕΥΠ;

Η θέση του Πρωθυπουργού έγινε δυσχερέστερη λόγω του γεγονότος ότι έθεσε εξαρχής την ΕΥΠ υπό τον έλεγχό του και τοποθέτησε ως επικεφαλής ένα μάλλον αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Οι εξηγήσεις του δεν έπεισαν. Οι δεσμεύσεις του έγιναν δεκτές με καχυποψία. Η επίκληση του κινδύνου επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν μπορούσε να καλύψει λάθη και παραλείψεις. Η σκληρή δήλωση του Ανδρουλάκη έμοιαζε να κόβει όλες τις γέφυρες για συνεργασία των δύο κομμάτων. Επρεπε λοιπόν να αναζητηθεί μια διέξοδος, να γίνει ένας αντιπερισπασμός. Ολο το βάρος έπεσε στις προετοιμασίες για τη ΔΕΘ.

Κι ύστερα ήρθε ο Εβρος. ΟK, είναι μέσα Αυγούστου. ΟΚ, έχουν πλακώσει απανωτές κρίσεις και έχει συσσωρευτεί κούραση. Είναι δυνατόν όμως, όταν υπάρχουν σαράντα ανυπεράσπιστοι άνθρωποι σε μια νησίδα και πληροφορίες για τον θάνατο ενός παιδιού, να αρκείται η κυβέρνηση στις ανακοινώσεις της αστυνομίας και τα τουιτ του Μηταράκη; Δεν θα έπρεπε να γίνει μια κίνηση, να αναληφθεί μια πρωτοβουλία, να ζητηθεί η μεσολάβηση ενός διεθνούς οργανισμού, ώστε να αποδειχθεί ότι το κράτος δικαίου λειτουργεί;

Τώρα όλοι περιμένουν τις δημοσκοπήσεις. Και ο κίνδυνος είναι διπλός. Αν είναι κακές για την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ να αρχίσει να φωνάζει ακόμη πιο δυνατά για εκλογές. Αν δεν είναι τόσο κακές, η κυβέρνηση να θεωρήσει ότι οι υποκλοπές δεν ενδιαφέρουν τελικά τους πολίτες. Και στις δύο περιπτώσεις, τα ερωτήματα θα παραμείνουν αναπάντητα.