«Το παλιό δεν το αποχωριστήκαμε και μας ζητάει διαρκώς τα ρέστα»

Η φράση «οι καλλιτέχνες γράφουν γι’ αυτά που θέλουν να κρύψουν» που άκουσα σε μια καλοκαιρινή συνάθροιση, όπου όλοι κάτι βγάζουμε από το «σακίδιο της φιλοσοφίας», μου είχε καρφωθεί στο μυαλό. Ηθελα να είναι αυτή η αρχή της κουβέντας μας με τον Μανώλη Φάμελλο αυτό το μεσημέρι που ψηνόταν η Αθήνα. Κάτι ωραίο και ανάλαφρο θα μου έλεγε, σκεφτόμουν. Επικράτησε όμως η μελωδία που σφύριζα – εντάξει, φάλτσα – από το τραγούδι του «Ενα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι» πηγαίνοντας για να τον συναντήσω. Λίγο αργότερα θα μου έλεγε ότι είναι «ένα τραγούδι που έγραψα χωρίς να το πολυσκεφτώ και μου έγινε μάθημα. Ηθελα να γράψω κάτι πιο σκοτεινό και απλά μου διέφυγε όπως το παιδί που μέσα στο τραγούδι με τραβάει απ’ το χέρι».