Η ελάσσων λέξη

Συμβαίνει στις επανεκτιμήσεις που γεννούν οι συγκεντρωτικοί τόμοι με τα έργα ενός συγγραφέα: έχεις την αίσθηση ότι επιστρέφεις σε κείμενα γνωστά (ή έστω μισοξεχασμένα), που «φανερώνονται» με τρόπο πρωτόγνωρο, καθώς έχουν αλλάξει οι συντεταγμένες της ανάγνωσης. Αυτό συμβαίνει και με τη δίτομη κασετίνα «Μικρά πεζά» του Γιάννη Ευσταθιάδη (εκδ. Μελάνι). Πριν απ’ όλα, δίνει τη δυνατότητα στον επίδοξο νέο αναγνώστη να εντοπίσει την εξέλιξη από τα παλαιότερα διηγήματα («Ο Εψιλον Ερως», 1993) έως το «Ανοιχτό μικρόφωνο» του 2020 με όλες τις αποχρώσεις, τις κορυφώσεις, τις εμπνεύσεις, γιατί όχι και τις ανισότητες, από έργο σε έργο. Η διάρθρωση των δύο τόμων, πάντως, δεν βασίστηκε στη χρονολογική σειρά. Η εκκίνηση δίνεται με την ώριμου ύφους συλλογή «Δωμάτιο παντού» (Μελάνι, 2005) και πιο συγκεκριμένα με το υπαινικτικά υπαρξιακό «Ενυδρείο»: «Βλέποντας το φως να διαθλάται, πράσινο, μέσα στο ακίνητο νερό που μόνο κάποιες φυσαλλίδες οξυγόνου το ανατάραζαν στις άκρες, αισθάνθηκε μ’ έναν κόμπο στο λαιμό όλη την ακατέργαστη ωρολογιακή μοναξιά των μελλοθανάτων».