Πικραμένη Δευτέρα

Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα. Εντάξει, είναι λίγο νωρίς ακόμα για το Πάσχα, θα πασχίσουμε όμως πολύ μέχρι τη σούβλα των εκλογών. Σ’ αυτό το ανόσιο πάθος δεν θα υπάρχει απελθέτω. Θα δοκιμαστούμε απαξάπαντες, δεξιοί, αριστεροί, μουλωχτοί και κεντρώοι. Η σειρά είναι τυχαία, το δράμα των εκλογέων όμως δεν θα είναι καθόλου θέμα τύχης. «Δεν θέλουμε τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό». Το είχε πει ντεκλαρέ ο Ερντογάν, αλλά ποιος έδωσε τότε σημασία; Η δήλωση έπεσε στην τρύπα της ειδησεογραφίας κι ούτε ένας δεν σκέφτηκε να σκύψει, να τη σηκώσει και να τη βάλει στον μεγεθυντικό φακό της ΕΥΠ. Κι ύστερα, για να μη μείνει καμία αμφιβολία, μας σήκωσε το φρύδι κι η Μαρία Θηρεσία Ζαχάροβα. Ψιλοτσαντιστήκαμε, είναι η αλήθεια, σ’ εκείνη τη φάση, αλλά τι τα θες; Μας ήταν υπεραρκετό που εν τω μεταξύ είχαμε παρακολουθήσει το κινητό του Ανδρουλάκη, για λόγους εθνικής ασφαλείας αχαχούχα. Αν είχε μια στάλα χιούμορ, θα γελούσε κι ο ίδιος. Το χιούμορ όμως δεν συσπειρώνει το κομματικό ποίμνιο. Απεναντίας, το σκορπάει. Χρειάζεται ιερή αγανάκτηση, ιερός θυμός κι ακόμη ιερότερη θυματοποίηση. «Μάτωσα», μας είχε πει κάποτε ο Τσίπρας και τρέξαμε όλοι με το τσιρότο. Δεν είναι και τόσο καλή ιδέα για τον Νίκο Ανδρουλάκη. Ζουληγμένος καθώς είναι ανάμεσα στο κάλεσμα της ΝΔ και στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, το προφίλ του κινδυνεύει να γίνει πιο λεπτό κι από τσιγαρόχαρτο. Με τόση ζήτηση και με μοναδικό πρακτέο την παρακολούθηση, δεν νομίζω ότι γίνεται δουλίτσα. Χρειάζονται πολύ περισσότερα κι ο χρόνος τρέχει.