Η τραγωδία του εθνικού διχασμού

Πρόσφατα επισκέφθηκα τη Λέσβο, όπου, στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, είδα μια βάρκα, την «Ευαγγελίστρια», και άκουσα την τραγική ιστορία των Ελλήνων που πριν 100 χρόνια ξεριζώθηκαν από τη γη τους. Αυτό με έκανε να στοχαστώ το ζήτημα της Ταϊβάν. Στις 10 Αυγούστου η κινεζική κυβέρνηση εξέδωσε τη Λευκή Βίβλο «Το ζήτημα της Ταϊβάν και η επανένωση της Κίνας στη νέα εποχή». Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να παρουσιάσω στους έλληνες φίλους μας το περιεχόμενό της. Η ιστορία του ζητήματος της Ταϊβάν είναι ξεκάθαρη. Στα 5.000 χρόνια ιστορίας και εξέλιξης του πλουραλιστικού και ενιαίου κινεζικού έθνους, η επιδίωξη της ενοποίησης και η αντίσταση στις αποσχιστικές τάσεις αποτέλεσαν πρωταρχικές αξίες μας, οι οποίες έχουν από καιρό ριζώσει βαθιά στην ψυχή μας. Παρόλο που ολλανδοί αποικιοκράτες και ιάπωνες εισβολείς κατέλαβαν την Ταϊβάν για 38 και 50 χρόνια αντίστοιχα, η Κίνα τελικά επανέκτησε τη νήσο. Εξαιτίας του τότε κινεζικού εμφυλίου και της ανάμειξης ξένων δυνάμεων, εδώ και 70 χρόνια οι δύο όχθες του Στενού έχουν περιέλθει σε καθεστώς μακροχρόνιας πολιτικής αντιπαλότητας, χωρίς ποτέ ωστόσο να επέλθει εδαφική διαίρεση και αλλαγή στην κινεζική κυριαρχία. Η Ταϊβάν εξακολουθεί να αποτελεί μέρος της κινεζικής επικράτειας. Το 1971 η 26η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών με την Απόφαση 2758 αναγνώρισε ότι υπάρχει μία μόνο Κίνα, ότι η Ταϊβάν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κινεζικού εδάφους και ότι η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας αποτελεί τον μόνο νόμιμο εκπρόσωπο ολόκληρης της χώρας. Δεν υπάρχουν «δύο Κίνες» ή «μία Κίνα και μία Ταϊβάν». Σήμερα συνολικά 181 χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις με την Κίνα βάσει της Αρχής της Μιας Κίνας.