Στα παλιότερα σχολικά προγράμματα διδάσκαμε εναλλάξ κάθε χρονιά τις δύο «Ιφιγένειες», την «Εν Αυλίδι» και την «Εν Ταύροις». Η διδακτική μου πείρα σε σχολεία δημόσια και ιδιωτικά, στην Αθήνα και στην επαρχία, όπου δίδαξα, είναι μία από τις πιο πλούσιες εμπειρίες στη σχέση δασκάλου – μαθητών μέσω ενός κειμένου που εξέφρασε και συγκίνησε το κοινό δυόμισι χιλιετίες πριν από την εποχή μας. Εξάλλου, θαρρώ, αυτός είναι και ο ορισμός του κλασικού: να απευθύνεται στις ιδέες, τα συναισθήματα, τις φοβίες, τις ελπίδες και τις προσδοκίες των ανθρώπων πέρα από τη σκευή κάθε εποχής, ιδεολογίας, πολιτικής και ηθολογίας. Αλήθεια, τι είναι αυτό που συγκινεί στον αιώνα μας το ίδιο έναν Ευρωπαίο, έναν Ασιάτη, έναν Αφρικανό, έναν Νότιο και Βόρειο Αμερικανό; Στη θητεία μου ως μαθητής και βοηθός του μεγάλου δασκάλου του θεάτρου Δημήτρη Ροντήρη ευτύχησα να μελετήσω τις αντιδράσεις στα έργα των αρχαίων τραγικών βουδιστών, προτεσταντών, ιθαγενών, μεταναστών, όλου του φάσματος παιδείας. Και δεν απείχαν μεταξύ τους οι αντιδράσεις στα δρώμενα, αλλά και στα ηθικά προβλήματα των ηρώων της τραγωδίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή