Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι

Το σημερινό κείμενο, το πρώτο ύστερα από τρεις εβδομάδες άδεια, θα μπορούσε να είναι κάτι σαν ανοιχτή επιστολή στον Ουμπέρτο Εκο. Σαν να μην τα υπολόγισε σωστά ο αγαπημένος μας ιταλός διανοητής όταν έγραφε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Βέβαια, όταν τα έγραφε αυτά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είχαν ακόμη γίνει αυτό που έχουν καταντήσει σήμερα. Ενα απέραντο εικονικό καφενείο, όπου πάρα πολλοί χρήστες – ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, επαγγελματικής κατάστασης – μεταμορφώνονται σε συνταξιούχους, από αυτούς που έχουν και τον χρόνο και τη διάθεση να παραμορφώνουν ειδήσεις, να τις διαθλούν, να τις σχετικοποιούν, να τις μεγεθύνουν, να τις κόβουν και να τις ράβουν στα μέτρα τους, ενίοτε να τις δημιουργούν, σχεδόν, από το τίποτα, να τις πετούν στο απέναντι τραπέζι, πάνω από τα χαρτιά της πρέφας, να χύνονται οι καφέδες, να σπάνε οι πορτοκαλάδες οι μπλε, να γίνεται σαματάς, να σηκώνονται μαγκούρες, να πετάνε τραγιάσκες στον αέρα, οι συνταξιούχοι να νομίζουν ότι κηρύχθηκε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Και στα δύο μέτρα από το καφενείο, μην πω στο ενάμισι, να μην ακούγεται κιχ. Διότι άλλο κόσμος, άλλο μικρόκοσμος, κι ας φαντάζει, κάποιες φορές, τεράστιος μέσα στις στενωπούς του Διαδικτύου.