Εχω γλεντήσει ξέφρενα πολλές φορές στον Γιώργο Μάγγα, αυτόν τον ιδιότυπο κλαριντζή με την αφελή ματιά στον κόσμο, τα πλουμιστά ρούχα, το λαϊκό χιούμορ και τη βαθιά γνώση της λαϊκής μουσικής, απ’ όπου ξεκινάνε οι λαβυρινθώδεις αυτοσχεδιασμοί του. Κι όταν διάβασα την είδηση «του θανάτου του», στενοχωρήθηκα. Οταν, όμως, λίγο αργότερα άρχισα να διαβάζω τις επανορθώσεις των διαφόρων σάιτ, εξοργίστηκα και ντράπηκα λίγο για τη δουλειά που κάνω. Δεν είναι δυνατόν να την πάτησε σχεδόν όλος ο ηλεκτρονικός Τύπος και να δημοσίευσε αδιασταύρωτη μια φήμη, που ευτυχώς αποδείχτηκε εντελώς ανυπόστατη. Τράβαγα τα μαλλιά που δεν έχω, στη συνέχεια, όταν έμαθα ότι η φήμη που υιοθετήθηκε ασμένως ως είδηση από τους πάντες προερχόταν από τον πρόεδρο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ), τον Σπύρο Μπιμπίλα, που το τελευταίο διάστημα βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας για ξένους προς τη δουλειά του λόγους, που δεν απασχολούν αυτό το σημείωμα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή