Διαβάζω τις προσωπικές ιστορίες των ελληνίδων αθλητριών και των ελλήνων αθλητών που διέπρεψαν στο 26ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στο Μόναχο. Είναι ξεχωριστές ιστορίες πείσματος, προσπάθειας, αγώνα για τη νίκη. Ιστορίες κυριαρχίας και επικράτησης, αφού ο αθλητισμός είναι πρωτίστως ανταγωνισμός για την πρωτιά – οι πρωταθλητές έχουν δικαίωμα στη φήμη, στο να τους θυμούνται, αλλά και σε υλικότερες ανταμοιβές, σε καλύτερη ζωή.

Αγάπησα τις προσωπικές ιστορίες των θριαμβευτών. Την ιστορία της πεισματάρας βαδίστριας από την Καρδίτσα Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, ετών 38, που δουλεύει σε τσιπουράδικο και δεν είχε βοήθεια από τους αθλητικούς παράγοντες επειδή θεωρήθηκε μεγάλη σε ηλικία. Την ιστορία του cool άλτη από τα Γρεβενά Μίλτου Τεντόγλου, που πάντα μετά τους θριάμβους του έχει μια αντιηρωική ιστορία να διηγηθεί για να πει πόσο προσγειωμένος είναι. Την ιστορία της Ελίνας Τζένγκο, που ήθελε τη διάκριση για να μπορεί να βοηθήσει οικονομικά τη μάνα της ώστε να πάψει να καθαρίζει σπίτια…

Λαϊκά παιδιά, ζωηροί χαρακτήρες και ιστορίες τόσο απλές και τόσο συνηθισμένες, τόσο άχρηστες για όσους ψάχνουν ιδεολογικά συμπεράσματα και τελεολογίες για να χωρέσουν μέσα τους αυτούς που διακρίθηκαν – ενώ, επιδεικτικά αγνοούν το πιο σημαντικό συστατικό όλων αυτών των ιστοριών: τις ιστορίες κυριαρχίας επιμέρους ατομικοτήτων και ουσιαστικά την αξία της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου.