Ας κρατήσουν οι χοροί

Με ένα ταρατατζούμ, πάμε τριάντα πέντε χρόνια πίσω (μην πω σαράντα και σας σοκάρω και σοκαριστώ κι εγώ). Τι θέλαμε, τι ζητούσαμε εμείς οι, τότε, νέοι, η πρώτη μεταπολιτευτική γενιά, οι αμέσως μετά τη γενιά της Μεταπολίτευσης, σε σχέση με τον κομπορταμέντο των πολιτικών; Εκτός από τον λόγο τους, να είναι λιγότερο «ξύλινη» και η δημόσια εικόνα τους. Λιγότερο comme il faut. Να έχει τις ρωγμές, τις αδυναμίες και τις χαρές των «κανονικών» ανθρώπων. Για παράδειγμα, ένας «κανονικός» άνθρωπος, ακόμη και εκείνη την εποχή, δεν φορούσε κοστούμι και γραβάτα 24 ώρες το 24ωρο όπως οι πολιτικοί τότε. Αλλωστε κι εμείς τα πιτσιρίκια λόγω του ζιβάγκο, κυρίως, πριμοδοτήσαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, όχι λόγω του σοσιαλισμού. Το είχε πει ήδη ο Σαββόπουλος στο «Οι εκλογές μαντινάδα» για τον «κουρνιαχτό που ‘χε διπλό κεφάλι»: «Το ένα ήταν Θεσσαλός στο σχήμα του Φλωράκη, το παραδίπλα ανδρεϊκός, με ‘γεια και το μπλουζάκι».