Βουτιά στον ψυχικό κόσμο του Μεγκρέ

Σκηνοθετημένη με στυλ από τον έμπειρο Πατρίς Λεκόντ, η ταινία «Ο επιθεωρητής Μεγκρέ και το μυστήριο της νεκρής κοπέλας» («Maigret», Γαλλία, 2022) δεν είναι τόσο μια ταινία καθαρού «αστυνομικού μυστηρίου», όπως εξάλλου το μυστήριο αυτό καθαυτό δεν ήταν ποτέ η άμεση προτεραιότητα των μυθιστορημάτων του Ζορζ Σιμενόν (1903-1989), λογοτεχνικού πατέρα του Μεγκρέ. Βαθιά φιλοσοφική στα θεμέλιά της και εξαιρετικά ήρεμη στην αφήγησή της (δεν ακούμε ούτε έναν πυροβολισμό), η ταινία κάνει μια βαθιά βουτιά στην ψυχή του ήρωά της προσπαθώντας να κατανοήσει αυτόν τον εκκεντρικό, ογκώδη, πανέξυπνο αλλά και μονίμως θλιμμένο flic, ο οποίος δείχνει και κάπως παραιτημένος από τη ζωή· ένα πλάσμα μοναχικό και μυστηριώδες όσο μυστηριώδεις είναι οι υποθέσεις που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει. Ο ψυχικός κόσμος του Μεγκρέ σε συνάρτηση με τον κόσμο γύρω του, τον οποίο προσπαθεί (επί ματαίω) να καταλάβει, κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με την υπόθεση που έχει αναλάβει να εξιχνιάσει, η οποία έχει να κάνει με τον φόνο μιας νεαρής πόρνης: με έναν υπόγειο τρόπο, η υπόθεση αντανακλά μια πτυχή της τραυματισμένης ζωής του ίδιου του αστυνομικού και της συζύγου του. Ο κόσμος που πλάθει ο Λεκόντ είναι βυθισμένος στις σκιές κάτω από έναν μονίμως συννεφιασμένο, μουντό ουρανό, ένας κόσμος μελαγχολικός, πικρός, αγέλαστος, μα και πάρα πολύ ατμοσφαιρικός. Από τις αμέτρητες ταινίες και σειρές που έχουν γυριστεί με κεντρικό ήρωα τον Μεγκρέ, αυτή η τελευταία συμβολή του Λεκόντ ανήκει στις καλύτερες και ένας λόγος παραπάνω είναι η ογκώδης παρουσία του Ζεράρ Ντεπαρντιέ που βρίσκεται σε πολύ καλή στιγμή σε αυτή την πρώτη του, παραδόξως, συνεργασία με τον σκηνοθέτη.