Ο Χάρης ο Καστανίδης έχει ένα δικό του, αμέσως αναγνωρίσιμο ύφος στον λόγο του. Υφος ανθηρό και περισπούδαστο, με προτίμηση στον στόμφο και τη λεξιλαγνεία. Φαντάζομαι ότι, κάθε φορά που θέλει να ανακοινώσει κάτι στο πανελλήνιο, πρώτα γράφει σε ένα χαρτί αυτό που θέλει να πει και ύστερα αρχίζει να το φορτώνει με επίθετα, επιρρήματα, συνώνυμα κ.λπ., μέχρι που η κεντρική ιδέα έχει  παρασυρθεί από τον χείμαρρο των λέξεων. Ας πούμε, χρησιμοποιεί κάπου τη λέξη «προτεραιότητα»; Της προσθέτει και ένα «απόλυτη». Αναφέρει κάπου παρακάτω τη λέξη «σημασία»; Της κοτσάρει και ένα «βαρύνουσα». Κατηγορεί τον Πρωθυπουργό για «λάθη»; Βάζει από δίπλα και ένα «ημαρτημένα», για να μη νομίσει ο ακροατής ότι επειδή χρησιμοποίησε μία δισύλλαβη λέξη δεν είναι μορφωμένος. Κάνει έκκληση για «συνεννόηση»; Τη θέλει «μέσα σε πλαίσιο συναίνεσης» – λες και μπορεί να υπάρξει συνεννόηση χωρίς «πλαίσιο συναίνεσης».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή