Μετά (σχεδόν) είκοσι έτη

Ή, μάλλον, δεκαοκτώ. Τόσα έχουν περάσει από εκείνον τον Αύγουστο των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Εκείνον τον φαραωνικό Αύγουστο (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός) που νομίσαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας, οριστικά και αμετάκλητα, την «αγκαλιά» της Ψωροκώσταινας, τον βαλκανικό μιζεραμπιλισμό μας, μην πω και την Τουρκοκρατία – αυτά ήταν πλέον μόνο για μουσικοχορευτικά σουβενίρ στην τελετή λήξης -, ξανασυνδεθήκαμε απευθείας με τους αρχαίους ημών προγόνους και φορούσαμε γυαλιά ηλίου και το βράδυ (λέμε τώρα) μην τυχόν και θαμπωθούμε από τη λάμψη του μέλλοντος προς το οποίο – υποτίθεται ότι – καλπάζαμε ακάθεκτοι. Κούνια που μας κούναγε…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή