Πάμε πλατεία;

Απογευματάκι Κυριακής στην Πλατεία Αριστοτέλους. Στο πάνω μέρος της πλατείας, το συγκεντρωμένο πλήθος παρακολουθεί καθισμένο σε καρέκλες έναν εξορκισμό σε ζωντανή μετάδοση που προβάλλεται και μέσω video wall για τους πιο απομακρυσμένους θεατές. Ο «εξορκιστής» έχει μπροστά του μια κοπέλα, την οποία υποβαστάζουν δύο γεροδεμένοι νεαροί, ενώ μια γυναικεία φωνή μεταφράζει στα ελληνικά τα όσα της λέει ο ίδιος σε κάποια εκδοχή αγγλικών. Ξαφνικά, η κοπέλα, σαν χτυπημένη από μια αόρατη δύναμη, πέφτει στο γρασίδι και πραγματοποιεί – μάλλον οικειοθελώς – τέσσερις με πέντε σβούρες. «Ποιος είσαι;» ουρλιάζει ο έχων αναλάβει χρέη αποδαιμονοποίησης, απευθυνόμενος κατάμουτρα σε ό,τι είναι αυτό που τάχα την κυριεύει. «Let me go» απαντά εκείνη – εκείνο. «Ασε με να φύγω» μεταφράζει η διερμηνέας. Στο ασυνήθιστο θέαμα προστίθενται και δύο μέλη από την οικογένεια της «δαιμονισμένης» και κάπου εκεί, προτού συμπληρωθεί το 2ο λεπτό της πλοκής, έρχεται η κορύφωση του δράματος, όταν η κοπέλα, ουρλιάζοντας, ενημερώνει πως είναι στις προθέσεις της να σκοτώσει τον πατέρα της. Ο συντονιστής του εξορκισμού πιάνει στοργικά τον πατέρα από τον ώμο, τον τοποθετεί καλύτερα μπροστά στην κάμερα και του λέει καθησυχαστικά «Μη φοβάσαι, κανείς δεν θα σε σκοτώσει», χαχανίζοντας μαζί με τη διερμηνέα, αφού μάλλον και οι δυο βρίσκουν αυτή την εξέλιξη κάπως χαριτωμένη. «Τώρα μιλάει το είδωλο» εξηγεί πλησιάζοντας το κοινό του, όταν η κοπέλα αρχίζει πάλι το «ποίημα». Και χωρίς να έχει γελάσει κανείς από τους «κομπάρσους» – που είναι και το μοναδικό στοιχείο άξιο συγχαρητηρίων στην όλη υπόθεση – το «είδωλο» προστάζεται να βγει έξω – «out, out» – ενώ η κοπέλα ξεκινά ένα μπαράζ 20 στροβιλισμών – και πάλι οικειοθελώς, είμαι υποχρεωμένη να σημειώσω – σαν χορογραφημένο ζεϊμπέκικο σε ελληνική ταινία. Το σόου ολοκληρώνεται με εκείνη στο γρασίδι και την καταλυτική φράση «Σε διακηρύττω ελεύθερη στο όνομα του Ιησού Χριστού». Πριν κάνει fade out ο ήχος από τα χειροκροτήματα για το happy end, και χωρίς να έχει πάρει ανάσα ο άρχοντας της τελετής, εμφανίζεται ενώπιόν του το επόμενο περιστατικό, ενός άνδρα αυτή τη φορά, και ακολουθεί η ίδια περίπου αλληλουχία σκηνών: πέσιμο στο γρασίδι, εντολές να βγει έξω το «είδωλο», με τους παρευρισκομένους να παρακολουθούν πλέον όρθιοι και την αγωνία να έχει χτυπήσει στρατόσφαιρα.