Επιστροφή με πλοίο

Είναι το «Blue Star» που πλέει κατά μήκος της αττικής ακτογραμμής με προορισμό τον Πειραιά. Από το Σούνιο και μετά η ταχύτητα πλεύσης μειώνεται έτσι ώστε τα απόνερα να μη φτιάξουν εκείνο το κύμα που σκάει με δύναμη στις παραλίες, παίρνοντας μαζί του σαγιονάρες. Κάποιοι από τους επιβάτες, που βρίσκονται στο κατάστρωμα, σηκώνονται νωχελικά, τεντώνονται, μαζεύουν πράγματα. Σε λίγο θα κατέβουν στο γκαράζ, θα πιάσουν θέση μπροστά στον καταπέλτη για να βγουν όπως το σμάρι από το μελίσσι. Μερικοί ήδη μετρούν πόσο μένει για τα Χριστούγεννα. Και όταν φτάσουν εκεί, θα αρχίσουν να μετρούν για το Πάσχα. Και μετά πάλι για το καλοκαίρι. Γιατί μετρούν τη ζωή με τα καλοκαίρια, λησμονώντας ότι, στην πραγματικότητα, ζωή είναι κάτι αδιάφορες μέρες του χειμώνα που νυχτώνει νωρίς. Αυτές δεν τις υπολογίζουν και έτσι τις χάνουν. Οι άνθρωποί μας είναι στο κατάστρωμα, χαζεύοντας τα κινητά τους. Είναι τρεις. Ενα ζευγάρι με την έφηβη κόρη του που επιστρέφουν από το νησί όπου υπάρχει οικογενειακό σπίτι. Ο πατέρας διαβάζει για το «Better Call Saul». Τελείωσε η σειρά και αισθάνεται ότι έχασε κάτι δικό του, κάτι που τον άγγιξε με τρόπο που κανένα βιβλίο δεν κατάφερε. Αλλωστε ξέρει ότι οι σειρές έχουν αναλάβει τον ρόλο που κάποτε είχε η λογοτεχνία. Αυτά που ο λογοτεχνικός ήρωας σου λέει σε πέντε σελίδες, σ’ τα λέει με μια ατάκα, μια ματιά και ένα πικρό χαμόγελο ο Saul Goodman. Ο συγγραφέας σ’ τα υπαγορεύει. Ο Saul σού επιτρέπει να νομίζεις ότι τα ανακάλυψες μόνος σου. Δεν είναι και σίγουρος αν του άρεσε το τέλος. Τι είναι, άραγε, προτιμότερο; Να υπηρετήσεις την ηθική ή το προσωπικό σου συμφέρον; Βέβαια, καλά που υπάρχει και η μυθοπλασία και βρίσκονται κάποιοι να υπηρετούν την ηθική. Οι σειρές σού θυμίζουν και κάτι ακόμα: μπορεί να είναι όλα στρωμένα, να έρχονται όπως τα θέλεις, αλλά αρκεί μια λάθος κίνηση ή ένας άνθρωπος για να γκρεμίσει όλα τα κομμάτια του ντόμινο. Και εκεί που έχεις τα πάντα, βρίσκεσαι σαν τον Σον Κόνερι στον «Ανθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς». Χάνεις και το στέμμα και το κεφάλι σου.