Επιστροφή στα τείχη

Το σχόλιο καταγράφηκε και στο περιθώριο της τελευταίας συνεδρίασης του ΚΥΣΕΑ: βήμα βήμα τα τελευταία χρόνια και χωρίς τυμπανοκρουσίες, το νέο τείχος στην Ευρώπη στήνεται στον Εβρο. Δεν υπήρχε ενθουσιασμός στην ομάδα που το σχολίαζε – είναι η αναγκαιότητα που επιβάλλει τον συνοριακό αποκλεισμό που, έστω και με σφιγμένα δόντια από διάφορες πλευρές, έχει αποκτήσει και μια διακομματική αποδοχή. Στο τείχος, άλλωστε, είχαν προσβλέψει και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που διαχειρίστηκαν τις μεταναστευτικές ροές. Είναι κατανοητό ότι η φραγή των χερσαίων συνόρων είναι η μοναδική εναλλακτική που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή – η άλλη θα ήταν οι σφαίρες και τα ναρκοπέδια. Πέραν του κόστους, ωστόσο, ο προβληματισμός που καταγράφεται και μεταξύ υπουργών έχει να κάνει με την αισθητική της χώρας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να ξαναφέρει προσεχώς πολλά τείχη στην Ευρώπη, αλλά το ενδεχόμενο η μελλοντική διεθνής εικόνα της Ελλάδας να περνάει από τον Παρθενώνα, την Καλντέρα στη Σαντορίνη και τα φραγμένα 80 χιλιόμετρα στον Εβρο προκαλεί δυσανεξία. Αλλά παραμένει το βασικό αντίδοτο απέναντι σε μια καθοδηγούμενη απόπειρα εισβολής.