Το πρώτο παιδί

Μπορεί οι πισίνες στα παραθαλάσσια ξενοδοχεία να φαντάζουν περιττές – «άντε, κορίτσι μου, να χαρείς το κύμα, που μου ποζάρεις με φόντο τιρκουάζ πλακάκια!» -, εξυπηρετούν ωστόσο ιερό σκοπό. Φιλοξενούν τα πάρτι των γαμοβαφτίσεων που καθημερινά το καλοκαίρι τελούνται καθ’ άπασαν την επικράτειαν. Οι ημερομηνίες κλείνουν μήνες πριν – στη θέση των μελλονύμφων θα το θεωρούσα παρακινδυνευμένο, ίσως και γρουσούζικο, να προεξοφλήσω την αυγουστιάτικη ένωσή μου ενώπιον Θεού (δημάρχου έστω) και ανθρώπων από τον προηγούμενο Νοέμβριο. Οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες συχνά καθετοποιούν την παραγωγή. Διαθέτουν εκκλησάκι εντός των τειχών τους, αγκαζάρουν ιερέα από παρακείμενο χωριό. «Είναι σεβάσμιος ο παπα-Χαράλαμπος, ψέλνει και πολύ βυζαντινά, ούτε στην Πόλη να βρισκόσασταν!» τον διαφημίζει ο γαμομάνατζερ στο ζευγάρι. Ο γαμπρός κουνάει το κεφάλι ευλαβικά. Η νύφη είναι πιο πρακτική – «δεν πιστεύω να έχει τον ατελείωτο!», θυμάται μια ξαδέρφη της που παντρευόταν από τις έξι μέχρι τις οκτώμισι και είχε λιώσει από τη ζέστη μες στο πέπλο, πάνω στα δωδεκάποντα. «Μην ανησυχείτε, κυρία μου! Η τελετή διαρκεί σαράντα λεπτά ακριβώς».