O Σεπτέμβρης της ζωής μας

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη. Ετσι δεν λένε και οι… σινεμάδες όταν κατεβάζουν ρολά πριν από το καλοκαίρι; Τουλάχιστον αυτό γινόταν τα παλιά τα χρόνια. Γιατί όλα κι όλα – η αρχή της χρονιάς είναι ο Σεπτέμβρης. Ανοίγουν τα σχολεία. Οι φοιτητές εγγράφονται στα πανεπιστήμια. Ο κόσμος βάζει σχέδια εν όψει της νέας σεζόν. Θέτει στόχους που παλεύει να κατακτήσει. Είναι η λεγόμενη επανεκκίνηση των πάντων. Και τα πρωταθλήματα αρχίζουν ξανά. Οπως και το Ευρωμπάσκετ. Εδώ είμαστε, λοιπόν. Επειδή το συγκεκριμένο άθλημα πρωτοπορεί, αυτό καθιέρωσε οι διοργανώσεις του σε επίπεδο ευρωπαϊκών αναμετρήσεων μεταξύ εθνικών ομάδων να διεξάγονται το φθινόπωρο και με τους παίκτες φρέσκους. Οχι ξεζουμισμένους στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου και με τους περισσότερους ολότελα εκτός φόρμας. Σεπτέμβρης, άλλωστε, δεν ήταν που πανηγυρίσαμε ως Ελλάδα το χρυσό στο Βελιγράδι το 2005; Τι μέρες, αλήθεια. Εκεί κι αν μας περίμεναν ελάχιστοι. Είχαμε όμως την αύρα του 2004 και του ποδοσφαιρικού θριάμβου στην Πορτογαλία. Και όταν «σηκώσαμε το τιμημένο» του μπάσκετ, μονομιάς μπήκαμε στο πολύ κλειστό κλαμπ με τη χώρα που ήταν ταυτόχρονα πρωταθλήτρια Ευρώπης στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα της Γηραιάς. Το ίδιο είχε πετύχει μόνον η Σοβιετική Ενωση. Το 1959 κατέκτησε το ευρωπαϊκό στο μπάσκετ και το 1960 στο ποδόσφαιρο. Ο τελικός με τη Γερμανία ήταν περίπατος (78-62) και ο σπουδαίος Ντιρκ Νοβίτσκι ήταν ένας… μοναχικός καουμπόι στα παρκέ – ανέφικτο απλά να σταματήσει την Ελλάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη που είχε νικήσει στον ημιτελικό-τελικό τη Γαλλία. Τότε που ήταν μεν πίσω, αλλά έκανε ξέσπασμα στα τελευταία λεπτά και με σκορ 67-66 ανέτρεψε τα πάντα και κυρίως τα σε βάρος της προγνωστικά. Ο Γιαννάκης έγινε ο άνθρωπος που κατέλαβε την κορυφή της Ευρώπης τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής και οι άσοι που είχε στη διάθεσή του ήταν κράμα έμπειρων και νέων παιδιών. Ο αρχηγός Κακιούζης με καλές στιγμές, κλάση οι Παπαλουκάς – Διαμαντίδης και στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης, Τσαρτσαρής – Ντικούδης και Μπουρούσης έδιναν λύσεις στη ρακέτα, χωρίς να υπάρχει το λεγόμενο «βαρύ πεντάρι», ο Χαζηβρέττας σταθερός όπως και ο Ζήσης. Ο δε Σπανούλης, απλά… ερχόταν! Ενας Σεπτέμβρης χαραγμένος στη μνήμη και τη ζωή μας, όχι ασφαλώς όπως το μοναδικό ’87 που σηματοδοτούσε την έκρηξη, σίγουρα όμως καθοριστικός για την εξέλιξη του αθλήματος και μια Εθνική στιβαρή, με στόφα και με παίκτες που άφησαν ιστορία στο μπάσκετ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν γίνεται στην τύχη.