Οι «ακροκεντρώοι» που (δεν;) θέλουμε

Η αναφορά στο «ακραίο Κέντρο» έγινε πρόσφατα από τον Εμ. Μακρόν, σε μια προσπάθεια να ισχυροποιήσει πολιτικά και ιδεολογικά τις επιλογές του Κέντρου απέναντι στα άλλα δύο άκρα: την Ακροδεξιά της Λεπέν και τον λαϊκισμό του Μελανσόν. Ετσι το Κέντρο από μια παραδοσιακά μετριοπαθής και συναινετική πολιτική δύναμη, διεκδίκησε τον ρόλο μιας δύναμης ρήξης – ούτε συντηρητικής, αλλά ούτε ακριβώς σοσιαλιστικής – με σκοπό να υπερασπιστεί τις δημοκρατικές αρχές και να επιβάλει τολμηρές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Κάπως έτσι το «ακραίο Κέντρο» του Μακρόν διαμόρφωσε την αναγκαία πλειοψηφική συσπείρωση γύρω από τον νέο πολιτικό ορθολογισμό, η οποία οδήγησε τελικά στην επανεκλογή του. Στα καθ’ ημάς, το «ακραίο Κέντρο» και οι «ακροκεντρώοι» εμφανίστηκαν ως υποτιμητική πολιτική αναφορά από προβεβλημένους παράγοντες της αλήστου μνήμης «πρώτης φοράς Αριστεράς», σε μία προσπάθεια εξορκισμού τού υπό διαμόρφωση τότε αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Η επιθετική αντιμετώπιση των κεντρώων – που συχνά συνοδευόταν από ύβρεις και εχθροπάθεια για τους «κινηματίες της χρεοκοπημένης πολιτικής ελίτ» και τους «συνοδοιπόρους της Δεξιάς», την ίδια ώρα που η Ακροδεξιά των ΑΝΕΛ ήταν με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία – είχε μια συγκεκριμένη στόχευση: να απαξιωθεί η συσπείρωση δυνάμεων του πολιτικού Κέντρου που, με ισχυρή δυνατότητα επιρροής στην κοινωνία, θα μπορούσαν όχι μόνο να απειλήσουν, αλλά και να ανατρέψουν τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.