Η κατάσταση που προέκυψε με τις υποκλοπές  προσομοιάζει με το κλασικό ερώτημα της θεοδικίας (δικαιοσύνη του Θεού), όπως κυρίως το έθεσε ο Λάιμπνιτς. Πως και υπάρχει το κακό, παρόλο που ο Θεός είναι πανάγαθος και παντοδύναμος. Αν αυτός είναι πανάγαθος πόθεν προκύπτει το κακό; Μήπως τότε δεν είναι παντοδύναμος; Δεν μπορεί να είναι και τα δυο και το κακό να υπάρχει. Είναι ένα από τα δυο. Κάτι ανάλογο, τηρουμένων των γήινων αναλογιών, συμβαίνει και με τον κ. Μητσοτάκη. Πριν από τις «νόμιμες επισυνδέσεις» ο κ. Μητσοτάκης φάνταζε σαν κυρίαρχος που αποσκοπεί στο αγαθό Πολιτείας και πολιτών. Το πολιτικό σύστημα φαινόταν να κινείται γύρω απ’ ένα κόμμα και τον κυρίαρχο αρχηγό του, τον οποίο τα υπόλοιπα κόμματα ακολουθούσαν ασθμαίνοντας. Η αυτοπεποίθηση Μητσοτάκη φάνηκε στον υπέροχο λόγο του στο Κογκρέσο, αν και λίγο αντιγραφή από τον Τοκβίλ χωρίς να δηλώνεται η πηγή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή