Το τελευταίο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κωπηλασίας στο Μόναχο δεν είναι το πρώτο. Ηταν όμως η αφορμή για να μιλήσει για τους κόπους, τις θυσίες και τις απογοητεύσεις που κρύβει η προσπάθεια για την πορεία προς την κορυφή.

Ο πανηγυρισμός σας για το χρυσό πανευρωπαϊκό μετάλλιο υπογραμμίστηκε από τη λεζάντα «αν δεν είχα τη στήριξη των γονιών μου θα σταματούσα την κωπηλασία». Παρ’ όλα αυτά δεν είναι το πρώτο χρυσό που κατακτάτε σε διεθνές επίπεδο.

Εχω άλλα δύο χρυσά πανευρωπαϊκά στην κατηγορία κάτω των 23 ετών, ένα στο διπλό και ένα στη δίκωπο ελαφριά (δηλαδή με ένα κουπί ο κάθε κωπηλάτης). Επίσης στο ίδιο άθλημα άλλα δύο ασημένια παγκόσμια και ένα χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που έγινε πέρυσι στην Τσεχία στο σκιφ ελαφρών βαρών κάτω των 23 ετών. Παρ’ όλα αυτά δεν είχε τόση προβολή όσο το Πανευρωπαϊκό, που θεωρείται μια μικρή Ολυμπιάδα. Γι’ αυτό και έχει τόσο μεγάλη θέαση.

Οπότε ας πούμε το αυτονόητο: έχει μεγάλη σημασία πόσο προβεβλημένο είναι ένα άθλημα για να προκαλέσει το ενδιαφέρον των χορηγών.

Σίγουρα είναι άγνωστο άθλημα. Βοήθησε πολύ το χρυσό μετάλλιο που πήρε ο Ντούσκο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αρχισε να φαίνεται και η δουλειά που κάνουμε τόσα χρόνια, που δεν την ξέρει κανένας.

Το ενδιαφέρον για το άθλημα, κατά τη γνώμη σας, οφείλεται στις επιτυχίες των αθλητών ή και στην ανάγκη να προβάλουν κάτι πιο φωτεινό της χώρας μας;

Είναι συνδυασμός και των δύο, γιατί τα τελευταία χρόνια είχαμε πολλά καλά αποτελέσματα από τις αποστολές της κωπηλασίας, οπότε δικαίως έχει κερδίσει προβολή και έχει αποκτήσει φανατικούς. Φυσικά είναι ωραίο να βγαίνουν προς τα έξω και καλά νέα για την Ελλάδα.

Αυτό το άθλημα είπατε, αν δεν κάνω λάθος, ότι το κάνετε ιδίοις εξόδοις.

Οχι μόνο εγώ. Πάρα πολλά παιδιά. Οι αθλητές που έχουν χορηγούς είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η Ομοσπονδία μάς καλύπτει τη στέγη όσο βρισκόμαστε στα προπονητικά κοινόβια, το φαγητό – πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό – και συγκεκριμένες ποσότητες. Δεν μας λείπει το φαγητό, αλλά έχουμε και άλλες διατροφικές ανάγκες. Καίμε σε κάθε προπόνηση 6.000-7.000 θερμίδες. Επίσης μας καλύπτει το προπονητικό υλικό – βάρκες και κουπιά.

Που είναι ακριβό φαντάζομαι.

Ενα καινούργιο μονό σκιφ κοστίζει 14.000-17.000 ευρώ και τα κουπιά περίπου 800 ευρώ. Είναι έξοδα της Ομοσπονδίας. Φυσικά δεν γίνεται να παίρνει κάθε χρόνο καινούργια βάρκα. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί όμιλοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Ο στόλος έχει παλιώσει και είναι δύσκολο να αναπληρωθεί.

Ο δικός σας όμιλος είναι ο Ελληνικός Ναυτικός Ομιλος Αιγυπτιωτών. Εχετε καταγωγή από την Αίγυπτο;

Η μητέρα μου είναι καθηγήτρια Αγγλικών στα Εκπαιδευτήρια Γείτονα, οπότε πήγα κι εγώ εκεί σχολείο. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο ήμουν στη θεατρική ομάδα και στην μπάντα του σχολείου. Επαιζα κιθάρα και μπάσο. Ο σύζυγος της δασκάλας θεάτρου είναι έφορος στον όμιλό μου. Στις εγκαταστάσεις του παλιού ομίλου που ήταν στον Αγιο Κοσμά – πριν γκρεμιστούν – είχε ένας αιγυπτιώτης εστιατόριο και πηγαίναμε με τους γονείς μου και τη δασκάλα του θεάτρου. Εκεί έβλεπα τις βαρκούλες, χάζευα το σχήμα τους. Μου φαίνονταν πάρα πολύ ωραίες.

Και αποφασίσατε να δοκιμάσετε.

Στην αρχή έκανα καγιάκ αλλά δυστυχώς δεν είχα ισορροπία. Αντί να κάνω καγιάκ έκανα κολύμβηση, γιατί έπεφτα συνέχεια μέσα στο νερό. Οι γονείς μου μού είχαν πάρει μια κοντομάνικη στολή ιστιοπλοΐας γιατί έπεφτα μήνα Γενάρη συνέχεια στη θάλασσα λόγω του ότι δεν μπορούσα να μείνω στο σκάφος. Ο έφορος του Ομίλου με προέτρεψε να επιχειρήσω και στις κωπηλατικές βάρκες. Είχαμε κάποιες βάρκες που τις λέγαμε μπανιέρες, γιατί ήταν πολύ φαρδιές. Τις πρώτες φορές με έβαλαν “καπετάνιο”, δηλαδή κρατούσα μόνο το πηδάλιο για να πηγαίνει ευθεία η βάρκα. Επειτα με έβαλαν να τραβήξω κουπί και μου άρεσε πάρα πολύ.

Φτάσατε στην κωπηλασία μέσω θεάτρου.

Ακριβώς. Εχω περάσει από πάρα πολλά αθλήματα.

Τι βρήκατε;

Ημουν το πιο αργό παιδί στο τρέξιμο στο σχολείο και από τη στιγμή που άρχισα να κάνω κωπηλασία έγινα ο πιο γρήγορος. Μου αρέσει πολύ και το τρέξιμο με ηρεμεί. Είναι μέρος της προετοιμασίας για το άθλημά μου – τρεις φορές την εβδομάδα θα τρέξουμε 10 χιλιόμετρα – αλλά με όρους πιο αυστηρούς. Τα πάντα είναι χρονομετρημένα.

Σας κουράζει αυτό;

Μου αρέσει. Μου δίνει πλαίσιο, έναν μπούσουλα για τον επόμενο στόχο.

Είναι ένα από τα δώρα του αθλητισμού. Ησασταν επίσης και καλός μαθητής.

Την πρώτη χρονιά των Πανελλαδικών πέρασα στο Βιολογικό Ιωαννίνων. Την επόμενη χρονιά λόγω διακρίσεων μπορούσα να μπω σε όποια σχολή ήθελα και επέλεξα το Βιολογικό Αθηνών.

Σας αρέσει η σχολή σας;

Πολύ, αν και λόγω αθλητικών υποχρεώσεων δεν μελετάω όσο θα ήθελα. Μου αρέσει η φύση, η έρευνα. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την έρευνα. Να πάω σε κάποιο ερευνητικό κέντρο στην Ανταρκτική.

Τι σας δίνει ο αθλητισμός;

Κυνηγούσα το αίσθημα της ικανοποίησης που μου προσέφερε μια επίδοση. Με ηρεμούσε και δεν είχα άλλες έγνοιες.

Τι έγνοιες μπορεί να έχει ένα παιδί εκτός από το διάβασμα; Σας άγχωνε το γεγονός ότι φοιτούσατε στο ίδιο σχολείο που ήταν καθηγήτρια η μητέρα σας;

Οχι σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις αλλά κυρίως να μην ακουστεί ότι δημιουργώ προβλήματα, ότι δεν ήμουν καλό παιδί. Δεν ήθελα να τους δημιουργώ προβλήματα γιατί αν δεν είχα τη στήριξη των γονιών μου δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να τραβάω κουπί.

Και να φτάσετε στο «στόχος είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες». Διάβασα ότι τρέξατε στους πρόσφατους αγώνες με βάρκα του ομίλου σας και όχι της Εθνικής. Γιατί συνέβη αυτό;

Η βάρκα που χρησιμοποιούμε στην Εθνική για τις προπονήσεις είναι πάρα πολύ παλιά, του 2007 ή του 2008, και του Ομίλου είναι του 2014. Δεν γινόταν να τρέξω με βάρκα του 2008 όταν όλοι οι άλλοι αντίπαλοί μου τρέχουν με βάρκα του 2021 ή του 2022. Είχαν μια υπεροχή.

Αρα έχει περισσότερη αξία το χρυσό που κατακτήσατε. Πολλές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζετε. Αν σας ζητούσα να μου ξεχωρίσατε μία, το τελευταίο διάστημα, ποια θα μου αναφέρατε;

Ηταν μια δύσκολη χρονιά. Τον Φεβρουάριο δεν έβγαινα καθόλου από το δωμάτιο του σπιτιού μου. Τότε είχα βγει πρώτος στις προκρίσεις που κάναμε και ενώ δέχθηκα τα συγχαρητήρια από μέλη της Ομοσπονδίας, την επόμενη μέρα βγήκε η επιστολή προς τους Ομίλους με τα ονόματα των αθλητών που καλούνταν στο προπονητικό κοινόβιο και δεν υπήρχε το όνομά μου. Παρ’ όλα αυτά κλήθηκαν άλλοι αθλητές που δεν είχαν τις δικές μου επιδόσεις.

Πώς αντιδράσατε;

Κλείστηκα στον εαυτό μου και στο δωμάτιο του σπιτιού μου. Εκανα λίγη προπόνηση στο κωπηλατικό όταν είχα διάθεση. Αρχισα να σκέφτομαι “όλη αυτή την προσπάθεια για ποιον, για τι την κάνω, για ποιον παλεύω;”. Τα πήγαινα καλά, είχα τα αποτελέσματα που έπρεπε, αλλά δεν με έπαιρναν. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ τον λόγο. Κάποια στιγμή αηδίασα με το γεγονός ότι ήμουν συνέχεια κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Αρχισα να βγαίνω κυρίως για να κάνω την προπόνηση έξω, για να βλέπω λίγο κόσμο.

Πώς αποφασίσατε να ζητήσετε τη βοήθεια ψυχολόγου;

Δεν είχα συνηθίσει να είμαι έτσι. Ακολουθούσα πάντα ένα πρόγραμμα και μπαίνοντας σε αυτό το τρυπάκι, του να κλείνομαι, χανόμουν. Από κάποια στιγμή και μετά με πονούσε το κεφάλι μου, επειδή σκεφτόμουν συνεχώς.

Ασχημες σκέψεις;

Δεν μπορούσα να κατανοήσω γιατί υπήρχε αυτή η εξέλιξη αφού είχα τα αποτελέσματα που απαιτούνταν. Εν τέλει με πήραν με τα αποτελέσματα που έφερα έναν μήνα αργότερα. Αυτές οι τρεις εβδομάδες μπορεί να μη φαίνονται μεγάλο διάστημα αλλά για μένα ήταν δυσβάστακτο.

Ολο και περισσότεροι αθλητές μιλούν για την ψυχολογική πίεση που βιώνουν.

Μας έχει περαστεί, από τότε που ξεκινούσαμε το άθλημα, ότι δεν πρέπει να νιώθουμε τον πόνο. Είμαστε εκεί για να προσπαθούμε, συνεχώς – λογικό αφού κάνουμε πρωταθλητισμό και κυνηγάμε την πρωτιά. Πιστεύω ότι όλοι μας χρειαζόμαστε ψυχολογική υποστήριξη. Υπάρχουν πολλοί αθλητές που θεωρούν ντροπή την επαφή με τον ψυχολόγο. Είχε βγει μια εγκύκλιος σχετική και αντέδρασαν.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος;

Ισως γιατί δεν θέλουν να φανούν αδύναμοι.

Εσείς συνεχίζετε την ψυχοθεραπεία;

Βέβαια, και δεν σκοπεύω να σταματήσω. Ακόμη φτιάχνουμε το προφίλ του ασθενή. Κάνω κάποιες ασκήσεις. Τώρα είμαστε στο επίπεδο που ψυχολογικού ημερολογίου. Γράφω τι ακριβώς αισθάνθηκα από μια κατάσταση που βίωσα.