Ποπ Αρτ γνώση ή θεαματική αμάθεια;

Επιμένω σε θέματα εκπαίδευσης όχι μόνο γιατί το εκπαιδευτικό γεγονός συστήνει σημαντικό παραγωγικό και πολιτιστικό επίδικο, αλλά γιατί σε συνθήκες δομικής κρίσης (όπως αυτές που ζούμε επί δώδεκα τουλάχιστον χρόνια), οι εκπαιδευτικές δομές αναλαμβάνουν τον ρόλο εκτόνωσης και κοινωνικής εξισορρόπησης. Η αστική γειτονιά, η μικρή πόλη, το ακριτικό χωριό αναφέρονται στο σχολείο, συγκροτούνται κοινωνικές σχέσεις με κέντρο το σχολείο. «Ναι μεν σήμερα υπάρχει μεγάλος φόρτος εργασίας στα παιδιά των σχολείων και των Πανεπιστημίων, αλλά και στις παλαιότερες γενιές υπήρχε φόρτος και υπερβολικές απαιτήσεις» μου γράφει αναγνώστρια. Οντως. Δύσκολα κείμενα σε αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, δυσπρόσιτοι καθηγητές κ.λπ. Δεν έχει ίσως νόημα να ορίζουμε τη διαγενεακή διάσταση της κούρασης, ούτε τη φυσική τάση όλων μας να διογκώνουμε τα δικά μας σχολικά βάσανα. Το αυταρχικό εκπαιδευτικό σύστημα (ουσιαστικά μετεμφυλιακής καταγωγής) μέχρι και τη δικτατορία, ακύρωνε τη νεότητα και τη χαρά, όπως και ποικίλοι γλωσσικοί καταναγκασμοί (π.χ. τα εις -μι ρήματα δείκνυμι, ίστημι, τίθημι) βασάνισαν πολλούς παλαιούς (εμένα, ιδίως). Η γραμματικοσυντακτική μονομέρεια στην προσέγγιση των αρχαίων κειμένων, κειμένων συχνά εκπληκτικής ποιητικής και φιλοσοφικής δύναμης, μετακίνησε το κέντρο, από την απόλαυση του κειμένου, στη διάταξη των φωνών, των εγκλίσεων, των χρόνων κ.λπ. Επίσης, τότε, πέρα από τους διδακτικούς δογματισμούς (που όμως ήταν συνέχεια ενός ευρύτατου πολιτικού και πολιτιστικού πουριτανισμού), η μάθηση ήταν εργαλείο ταξικής, κοινωνικής υπέρβασης. Διά των σπουδών ξέφευγε κανείς από τη σκληρή αγροτική μοίρα. Ισως όμως δεν είχε δεχτεί (τότε) και η μάθηση τη μαζική ναρκισσιστική παραμόρφωση. Τη γενική, σχεδόν υστερική πίεση που παρωθεί, εκτός των άλλων, και τη μάθηση και την επιδοσιακή επικύρωσή της, στον ρόλο εργαλείων προβολής, ισχύος, αυτοπραγμάτωσης.