H ιστορία της μεσοπολεμικής Αριστεράς στην Ελλάδα είναι μια ιστορία γοητευτική και παράλληλα τραγική, αφού έχει να κάνει με ανθρώπους συνήθως «αγνούς» ιδεολογικά, οι οποίοι ακολουθώντας τις τομές των μεγάλων γεγονότων της εποχής τους ρίχνονται στη μάχη του κομμουνιστικού αγώνα με την ορμή των νεοφώτιστων. Ακολουθώντας, ωστόσο, συνήθως αυτό που εκ των υστέρων ορίζουμε ως μυθιστορηματικές ζωές, έχουν τραγικό τέλος. Το μοτίβο αυτό, αν μπορούμε να το οριοθετήσουμε χρονικά, τοποθετείται από την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας το 1918 και πριν από την τομή του Νίκου Ζαχαριάδη που σηματοδοτεί την μπολσεβικοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας μέσω της «κοπτάτσιας»: της διαδικασίας δηλαδή που θα επιβάλει άνωθεν την ηγεσία στο ελληνικό και όχι μόνο ΚΚ. Με αυτόν τον τρόπο η νέα τάξη πραγμάτων θα βάλει βίαια στο περιθώριο τους ιδρυτές του ΣΕΚΕ, του πρόδρομου σχήματος του ΚΚΕ, αλλά και μια γενιά ανθρώπων που δεν προσαρμόστηκαν στον σκληρό κεντρικό έλεγχο του τελευταίου από τη Σοβιετική Ενωση και τις επιλογές της απευθείας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή