Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1970, ντάλα δικτατορία δηλαδή, πριν καν μπω στην εφηβεία, η διακαής επιθυμία μου ήταν να πάω κι εγώ σε μία μπουάτ. Οχι για λόγους καλλιτεχνικούς αλλά υπαρξιακούς. Μου φάνταζε κάτι σαν «ναός ενηλικίωσης», ένας προθάλαμος όπου θα απεκδυόμουν την παιδική ηλικία πριν εισέλθω συνειδητά και πανηγυρικά στη νεολαία της εποχής μου. Διότι και τότε, όπως και πάντα, η μουσική και τα τραγούδια ήταν ένα είδος συγκολλητικής ουσίας που έβαζε τη σφραγίδα της στις ηλικιακές ομάδες. Οι μεγάλοι άκουγαν και τραγουδούσαν Σώτο Παναγόπουλο, Τζένη Βάνου και Νάντια Κωνσταντοπούλου, οι κοσμικοί γλεντζέδες Μαρινέλλα και Τόλη Βοσκόπουλο, οι ερωτευμένοι Γιάννη Πάριο, οι προέφηβοι Δάκη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή