Το 1949 τελείωσα το Δημοτικό και ταξίδεψα από τη γενέτειρα στην Αθήνα. Με έναν πατέρα φιλόλογο και μανικό θαυμαστή του θεάτρου, Σεπτέμβριο του 1949, είδα στο Ηρώδειο την «Ορέστεια» του Αισχύλου, με σκηνοθέτη τον Ροντήρη και Κλυταιμνήστρα την Κοτοπούλη. Εκτοτε αφέθηκα να πλέω στον έξοχο ποιητικό, δραματουργικό, φιλοσοφικό, ψυχολογικό ωκεανό του αρχαίου δράματος, ως νεαρός ηθοποιός, μαθητής του Ροντήρη (ταξίδεψα με το Πειραϊκό Θέατρο έως την Αμερική και τη μισή Ευρώπη), ως μεταφραστής και ως κριτικός θεάτρου. Αλλάζουν συχνά οι κανόνες ερμηνείας, αλλάζουν οι γωνίες λήψης, αλλάζουν και τα προσωπικά ή κοινοτικά κριτήρια, όμως οι τραγικοί αρχαίοι ποιητές έχουν απαντήσεις κάθε φορά σε νέα ερωτήματα και νέα γούστα πρόληψης του τραγικού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή