ΤΟΚΥΟ, Σεπτέμβριος. Ιδιαιτέρα Υπηρεσία. – Ακόμη και αν αυτοκτονούσε μία Γιαπωνέζα Πριγκίπισσα, απλή και αγαπητή στον περίεργο λαό αυτής της χώρας, η συγκίνησις της κοινής γνώμης δεν επρόκειτο να ανέβη πάνω από τα κλασσικά όρια. Διότι η αυτοκτονία στην Ιαπωνία είναι μία πανάρχαια πληγή, είναι ένα ακαταπολέμητο μικρόβιο που κυκλοφορεί μέσα στο ευαίσθητο ιαπωνικό αίμα και στην κατάλληλη στιγμή προσβάλλει θανασίμως την καρδιά, την ψυχή και το πνεύμα. «Η εθνική μοίρα μας επροίκισε με μία αληθινή αρετή, έλεγε προ καιρού ένας Γιαπωνέζος συγγραφέας. Είναι τραγικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να θεραπεύσουμε την πληγή της ευαισθησίας που κατατρέχει κυρίως τα αγόρια και τα κορίτσια της χώρας μας σε κάθε γενεά. Να για ποιον λόγο, ακόμα και η εντυπωσιακότερη αυτοκτονία, ακόμη και η θυσία των ζευγαριών στους κρατήρες των ηφαιστείων δεν προξενεί ιδιαίτερη αίσθησι. Γιατί πρόκειται περί φαινομένου μονίμου και όχι περαστικού». Εν τούτοις, στην περίπτωσι με την οποίαν θα ασχοληθή η παρούσα στήλη, η αυτοκτονία δεν επέρασε απαρατήρητη. Προκάλεσε συγκίνησι, δάκρυα, συγκλονισμό. Δεν ηυτοκτόνησε παρ’ όλα αυτά μία λαοφιλής αυτοκρατορική πριγκίπισσα, απελπισμένη από τα εγκόσμια…