Ενα βράδυ του Αυγούστου. Πολλά χρόνια πριν. 25 χρόνια σχεδόν. Είχα μόλις μετακομίσει στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι κούτες ακόμα στο καινούργιο μου σπίτι στη Νέα Σμύρνη. Είχα δραπετεύσει από τη Θεσσαλονίκη κυνηγώντας αυτό που επιθυμούσα από μικρό παιδί: να δουλέψω στο θέατρο. Με είχε μόλις δεχτεί ο Τάσος Μπαντής – αχ, Τάσο, μας έφυγες νωρίς – ως βοηθό του στην «Αγγέλα» του Σεβαστίκογλου. Τον είχα πρήξει στα τηλέφωνα, κάθε δύο με τρεις μέρες τον έπαιρνα και τον ξανάπαιρνα στο σταθερό τηλέφωνο του Εμπρός (δεν υπήρχαν βέβαια τότε κινητά), «κύριε Μπαντή, θέλω πολύ να δουλέψω ως βοηθός σας», μέχρι που μάλλον βαρέθηκε και μου είπε: «Αντε, έλα και βλέπουμε».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή