Η διαστροφή του «απορρήτου»

Ως συνταγματολόγοι είμαστε υποχρεωμένοι να επιμείνουμε σε μια ακόμα «νομική λεπτομέρεια» – στην πραγματικότητα: κρίσιμη θεσμική πτυχή – της «υπόθεσης των υποκλοπών»: πρόκειται για τη διαστροφή της έννοιας του απορρήτου, από συνταγματική εγγύηση υπέρ των πολιτών (ενισχυμένη μάλιστα προκειμένου περί πολιτικών και πολιτειακών παραγόντων), ώστε να μην «παρακολουθούνται» οι επικοινωνίες τους, σε άρνηση συνδρομής σε περίπτωση που ερευνάται η νομιμότητα κάποιας «παρακολούθησης». Οπως το «νομότυπο» μιας παρακολούθησης δεν την καθιστά νόμιμη, εφόσον δεν πληρούνται οι ουσιαστικές προϋποθέσεις της νομιμότητας (όχι μόνο αναφορά σε λόγους «εθνικής ασφάλειας», αλλά και ειδική τεκμηρίωσή της, καθώς και υπαγωγή της στα κριτήρια της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας), έτσι και η επίκληση του «απορρήτου» δεν νομιμοποιεί την απόκρυψη στοιχείων και τη δυσχέρανση δημόσιων Αρχών.