Ο τοξικός βιότοπος των κοινωνικών δικτύων

Η τηλεοπτική εικόνα παραμένει σταθερή εδώ και τέσσερις δεκαετίες: σε πάνελ, ο ένας δίπλα στον άλλον ή χωρισμένοι σε παράθυρα, όπως επιτάσσει μια νεοελληνική τηλεοπτική καινοτομία, οι έλληνες πολιτικοί μιλούν μεγαλόφωνα χωρίς αίσθηση μέτρου, χωρίς αίσθηση χρόνου, χωρίς διάθεση να ακούσουν πραγματικά τους υπόλοιπους συνομιλητές. Ταμπουρωμένοι πίσω από αόρατα κομματικά οδοφράγματα επιδίδονται σε μια προσπάθεια επιβολής διακόπτοντας, υπερκαλύπτοντας ο ένας τον άλλον, φωνασκώντας. Στα μάτια πολλών διακρίνει κανείς τον φόβο της επιστροφής στο κομματικό «μαντρί» με τη στάμπα του ηττημένου, ένα άγχος επικράτησης ακόμα και σε μια άνευ σημασίας καθημερινή τηλεοπτική κουβέντα. Παρά την ύπαρξη φωτεινών εξαιρέσεων, η μετριοπάθεια σπανίως επικρατεί στην αρένα των πολιτικών αντιπαραθέσεων του ελληνικού τηλεοπτικού πεδίου καθώς ο μετριοπαθής χάνεται, όπως είναι αναμενόμενο, μέσα στις ηχηρές φωνές και τον ξύλινο λόγο των έμπειρων φασαριόζων.