Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία. Ενα κορίτσι ψηλόλιγνο, με μαύρα μακριά μαλλιά, φορά ένα λευκό παντελόνι και ένα γαλάζιο αμάνικο για να συναντήσει σε ένα καρτοτηλέφωνο στο κέντρο της πόλης έναν τύπο μυστηριώδη, που δηλώνει συλλέκτης στιγμών – ο οποίος για να την εντυπωσιάσει επιστρατεύει όλα τα στοιχεία της φύσης, κυρίως πουλιά και ψάρια -, και να καταλήξουν σε μια μεταμεσονύχτια περιπλάνηση στην άδεια αυγουστιάτικη Αθήνα καπνίζοντας αμέτρητα φτηνά τσιγάρα. «Αυτή η ταινία είναι από τις πολύ αγαπημένες μου δουλειές. Τη βάζω μέσα στην πρώτη τριάδα αγάπης που έχω για δουλειές. Το περίεργο ήταν ότι όταν παίχτηκε δεν έγινε τίποτα. Και, σταδιακά, μέσα στα χρόνια, έγινε αυτό, που κάθε καλοκαίρι παίζεται κάπου και κάπως όλοι, ειδικά οι νέοι, μιλούν για αυτήν. Είχα πάει να τη δω μια φορά που μου είπε ο Ρένος, καθόμουν μπροστά, πίσω το θέατρο γεμάτο και θυμάμαι το κοινό να λέει τις ατάκες πριν ακουστούν στην ταινία. Για εμάς ήταν μια άλλη εποχή. Και για την Αθήνα. Πέρα από το ότι έχουμε μεγαλώσει όλοι πολύ από τότε» αναφέρει η Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, καθισμένη απέναντί μου στην ήσυχη σάλα του «Φίλιον».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή