Φως εκ φωτός

Γράφω, ενώ έχω πληροφορηθεί πως ο δρόμος της γειτονιάς που κατοικώ σε λίγες μέρες θα έχει μόνο δύο λάμπες να φέγγουν τη νύχτα, ενώ θα σβήσουν επτά. Είμαστε μια γενιά, θα έλεγα δέκα – δεκαπέντε γενιές, που γεννηθήκαμε, διαβάσαμε, διασκεδάσαμε και βέβαια μαγειρέψαμε, ψωνίσαμε προϊόντα που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα. Τα κρύα βράδια του χειμώνα καλοριφέρ, ηλεκτρικές σόμπες, υγραέριο και άλλα εργαλεία και μέσα θέρμανσης, ψύξης, λειτουργίας μηχανών όλο το εικοσιτετράωρο έχουν, για χρόνια τώρα, τουλάχιστον στις λεγόμενες βιομηχανικές κοινωνίες, εξασφαλίσει την ενέργεια που χρειάζεται για να λειτουργήσουν και να παραγάγουν συστήματα παραγωγής αγαθών, υλικών και πνευματικών. Η είδηση που κυριαρχεί αυτές τις μέρες έχει να κάνει με την επανειλημμένη διακοπή ή τον περιορισμό της ενέργειας, είτε αυτού που παράγεται με ηλεκτρισμό, είτε με αέριο. Τιτανικός στην αγορά, στα νοικοκυριά, στη βιομηχανία και χωρίς, για κατανοητούς λόγους, τα αναγκαία μέσα να λειτουργήσει ο αμυντικός οργανισμός μιας χώρας, είτε είναι όπλα, είτε οχυρά, είτε αεροπλάνα και πλοία.