Η ρεσεψιονίστ ήταν ευγενέστατη, νεαρότατη, πολύ συνεσταλμένη. Εγώ έξω φρενών. Δεν θα έβγαζα επάνω της τη δίκαιη οργή μου. Ζήτησα -απαίτησα – να με πάει στον διευθυντή. Χτύπησε δειλά την πόρτα του γραφείου του. Και τι γραφείο! Με έπιπλα αντίκες, από βαρύ ξύλο – γύρευε από ποιον πλειστηριασμό θα τα είχαν αγοράσει. Με εξώστη, βεράντα σωστή, που έβλεπε στη λίμνη. Και τι διευθυντής! Ψηλός, σωματώδης, κοστουμαρισμένος, χρυσά γυαλιά και λουλουδάκι (μενεξές νομίζω) καρφιτσωμένο στην κομβιοδόχη, στο πέτο του. Με κόντε έμοιαζε του προπερασμένου αιώνα. Ακόμα και για βασιλιάς θα έπειθε ευρωπαϊκού κρατιδίου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή