Εξέλιξη στα όρια του απίθανου…

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη χώρα, όχι στην Ευρώπη, αλλά στον κόσμο ολόκληρο στην οποία ο κόσμος μιας ομάδας θα μπορούσε να διοργανώσει μια υποδοχή σαν αυτή που διοργανώθηκε στο Καραϊσκάκη για τον Μαρσέλο. Προσοχή: ανάλογες φιέστες έγιναν και φέτος στην Βαρκελώνη για τον Λεβαντόφσκι και στη Ρώμη για τον Ντιμπάλα. Οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα και της Ρόμα κατέθεσαν ενθουσιασμό και χαρά για την απόκτηση των συγκεκριμένων παικτών. Ωστόσο μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Ο Λεβαντόφσκι αντιμετωπίστηκε από τους Καταλανούς ως η απάντηση στην περσινή κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ οι Ρωμαίοι βλέπουν στον Ντιμπάλα το Μεσσία που θα τους βοηθήσει να κερδίσουν ένα πρωτάθλημα που τους λείπει χρόνια. Ο κόσμος του Ολυμπιακού αποθέωσε τον Μαρσέλο, χωρίς να βλέπει σε αυτόν κάποιον που θα λειτουργήσει ως καταλύτης για να κερδίσει η ομάδα τίτλους: από πρωταθλήματα ο κόσμος είναι χορτασμένος. Τον αποθέωσε γιατί διάλεξε τον Ολυμπιακό – το τι θα κάνει, πώς θα παίξει, πόσο θα βοηθήσει μοιάζει (όσο κι αν ακούγεται παράξενο…) για την ώρα λιγότερο σημαντικό. Ο κόσμος πήγε να τον υποδεχτεί για να δείξει πως τέτοιους παίκτες θέλει: με αυτούς τρελαίνεται. Δεν τον είδε σαν τον μάγο που θα αλλάξει την ιστορία της ομάδας – μια χαρά είναι η ιστορία του Ολυμπιακού. Τον είδε σαν ένα σούπερ σταρ που ήρθε για να γίνει μέρος της.