Ομοιοπαθητική ή ξόρκια;

Ομοιοπαθητική ή ξόρκια;

Τα είχε όλα το κλασικό, λόγω ΔΕΘ, τριήμερο στη Θεσσαλονίκη – όλα όμως! Και εξαγγελίες (να φάνε και οι κότες, κατά το κοινώς λεγόμενο), και ατάκες έξυπνες και δηλητηριώδεις, και προειδοποιήσεις, και απαντήσεις, και ερωτηματικά, και διαδηλώσεις, και χρώματα, και… γεράκια (πραγματικά, όχι από τα άλλα του πολέμου), και επισκέψεις σε «πολιτιστικά κέντρα», κατά τα πρότυπα της δεκαετίας του ’90, άντε και του 2000. Ολα τα είχε, ένα δεν είχε: την εικόνα μιας κυβέρνησης που καταρρέει. Εγώ ξένοιαστους ανθρώπους συνάντησα, σε μπαρ και σε εστιατόρια, χαμογελαστούς, ωραίους, ακομπλεξάριστους – καμία σχέση με τις προειδοποιήσεις του αρχηγού τους ότι ο χειμώνας που έρχεται θα είναι σκληρός και θα απαιτήσει θυσίες από όλους. Το πρώτο που σκέφτηκα βλέποντάς τους ήταν πως το ρίχνουν έξω, γιατί πολύ σύντομα δεν θα μπορούν να το κάνουν. Το αμέσως επόμενο που μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι πρόκειται για κάποιου είδους συνταγή… ομοιοπαθητικής στην πολιτική. Και το τρίτο, ότι, δεν μπορεί, μάλλον ξόρκια κάνουν για το κακό που έρχεται – έχει κάνει ήδη την εμφάνισή του από μακριά…