Οι εκπλήξεις στο Eurobasket έως τώρα δείχνουν δύο πράγματα: το πρώτο είναι φυσικά η άγρια ομορφιά του αθλήματος. Σε όλους αρέσουν οι εκπλήξεις, όλοι χαμογελούν κρυφά ή φανερά όταν ο «Δαβίδ» κερδίζει τον «Γολιάθ». Συνέβη με την Ιταλία που άφησε έξω το φαβορί, Σερβία. Συνέβη με τη Φινλανδία που άφησε έξω την Κροατία. Θα μπορούσε να συμβεί και στην Εθνική μας ομάδα. Ηταν άκρως ανταγωνιστικοί οι Τσέχοι, μας πίεσαν, μας άγχωσαν, μας έκαναν να νιώσουμε πως τίποτα δεν είναι εύκολο. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Σου δίνει μεγαλύτερη ευθύνη και σε κάνει να θεωρείς πως τίποτα δεν κερδίζεται εύκολα.

Το δεύτερο που δείχνουν αυτές οι εκπλήξεις είναι πως ο τρόπος διεξαγωγής δεν είναι και ο πλέον δίκαιος για όλους. Για παράδειγμα, η Τσεχία βρέθηκε στους «16» με δύο νίκες σε πέντε ματς. Και αντιμετώπιζε την Ελλάδα του «πέντε στα πέντε». Θα μπορούσε, δηλαδή αυτή τη στιγμή η Τσεχία να είναι στα προημιτελικά με τρεις νίκες, τρεις ήττες και η Ελλάδα στο… σπίτι της με πέντε νίκες και μόλις μία ήττα. Επειδή μπορεί να έτυχε να βρεθεί σε μία κακή βραδιά ή επειδή – για παράδειγμα – ο Σατοράνσκι που… ξεκουραζόταν σε όλο τον πρώτο γύρο μπήκε στα νοκάουτ και θα μπορούσε να πάρει ένα ματς.  

Το να βάζεις έξι ομάδες σε έναν όμιλο και να περνάνε στην επόμενη φάση οι τέσσερις απ’ αυτές μπορεί να σου δίνει ενδιαφέρον μέχρι το τέλος των ομίλων, αλλά πόσο δίκαιο είναι για εκείνον που αντιμετωπίζει όλα τα ματς με τη δέουσα σοβαρότητα; Πόσο δίκαιο είναι εκείνος να κάνει το πέντε στα πέντε, κάποιος άλλος να περνάει με ένα στα πέντε και τελικά να τον αφήνει εκτός; Ισως μια αλλαγή με τους δύο πρώτους να προκρίνονται και να πηγαίνουμε απευθείας στα προημιτελικά να ήταν περισσότερο δίκαιη. Και χωρίς να χάνεται το ενδιαφέρον.