Θοδωρής Αμπαζής

Τα όνειρα είναι τόπος συνάντησης. Στο νυχτερινό πάρτι των νευρώνων, συνειδητό και ασυνείδητο χορεύουν σφιχταγκαλιασμένα, προσποιούμενα ότι πρόκειται για την «πρώτη φορά». Εκεί ανταμώνουν τα γεγονότα της πραγματικής και της φανταστικής μου ζωής και το σμίξιμό τους καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την επόμενη μέρα. Σχεδόν όλα τα όνειρα που θυμάμαι είναι συνειδητά. Με κάποιον τρόπο παρακολουθώ τον εαυτό μου να ονειρεύεται αποφεύγοντας να επέμβω. Η εμπιστοσύνη σ’ έναν άλλον εαυτό που ελευθερώνεται την ώρα του ύπνου και με ξεναγεί στη νέα πραγματικότητα είναι μεγάλη και κατακτημένη από όταν ήμουν παιδί. Εδώ όλα είναι πιθανά αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σε κάθε συνδυασμό ιστοριών, προσώπων, εικόνων, ήχων, χρωμάτων, υπάρχει το ίχνος ενός βιώματος, ενός συναισθήματος η μιας σκέψης σε εκκρεμότητα. Δεν φοβάμαι να βυθιστώ σ’ αυτές τις νυχτερινές περιπέτειες. Ακόμα και όταν το ξύπνημα με βρίσκει εξαντλημένο και λουσμένο στον ιδρώτα, έχω την πίστη πως έλαβα κάποια νέα μηνύματα από το άλλο σύμπαν και πως αν δεν μπορώ να τα αποκρυπτογραφήσω άμεσα, αυτό θα συμβεί συνειδητά η ασυνείδητα στο μέλλον.