Ρώτησαν κάποτε τον Ζαν Λικ Γκοντάρ ποια είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία του. «Να γίνω αθάνατος και μετά να… πεθάνω» ήταν η απάντησή του. Και περιέργως, αυτό ακριβώς έκανε. Πέθανε σε ηλικία 91 ετών χθες στην Ελβετία επιλέγοντας την υποβοηθούμενη ευθανασία, αλλά συγχρόνως έχει μείνει στην αθανασία χάρη στο μοναδικό (και μοναδικά απίστευτο) έργο του. Ενα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά αυτού του έργου που μαζί με τις μικρού μήκους ταινίες, τα ντοκιμαντέρ και τις δουλειές στην τηλεόραση αγγίζει τους 131 τίτλους είναι ότι κινηματογράφος του Γκοντάρ δεν έγινε ποτέ απλώς για να γίνει. Σε μια πρώτη θέαση, οι περισσότερες από τις πιο πρόσφατες ταινίες του (γυρισμένες στην τελευταία εικοσαετία) είναι προκλητικά ακατάληπτες, γεμάτες παραδοξολογίες και λογοπαίγνια, όμως αυτή η «επιθετικότητα» του σκηνοθέτη δεν είναι παρά ένα επικοινωνιακό παιχνίδι που σκοπό έχει να ωθήσει τον θεατή για μια ενεργή συμμετοχή στην ανάγνωση και αντιμετώπισή τους ως φιλοσοφικών και πολιτικών δοκιμίων. Ταινίες όπως η «Ελεγεία του έρωτα» (2001), η «Δική μας μουσική» (2014), ο «Αποχαιρετισμός στη γλώσσα» (2014) και το «Βιβλίο των εικόνων» (2018) που είναι η τελευταία του που είδαμε στην Ελλάδα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή