ΕΥΘΥΝΗ

Το κλισέ θέλει τις στιγμές που αναδεικνύουν χρόνιες παθογένειες του κρατικού μηχανισμού, αλλά και ολιγωρίες των αιρετών που τον ενσαρκώνουν, να αποτελούν ευκαιρίες για τις αλλαγές οι οποίες είθισται να αναβάλλονται επειδή συνοδεύονται από πολιτικό κόστος. Σαν μια τέτοια κάδραραν – ο καθένας για τους δικούς του λόγους, βέβαια – επαγγελματίες της πολιτικής με διαφορετικές κομματικές ταυτότητες το Μάτι. Είχαν, όμως, δίκιο; Εγινε η τραγωδία με τους 102 νεκρούς το σημείο καμπής όπου μεταστράφηκε η ελληνική κοινωνία ή το πολιτικό της σύστημα; Τέσσερα χρόνια κι αρκετές φυσικές καταστροφές αργότερα η απάντηση στο ερώτημα δύσκολα είναι καταφατική. Πέρα από τις μεμονωμένες περιπτώσεις – σαν αυτή των 30 μελών της ομάδας «Act 4 natural disasters» – η ανάληψη τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής ευθύνης της πρόληψης δεν είναι ο κανόνας. Δεν φροντίζουν όλοι οι δήμοι να κλαδέψουν. Ούτε όλοι οι ιδιοκτήτες οικοπέδων να καθαρίσουν τις περιουσίες τους. Προετοιμάζονται μόνο κάποιοι από εκείνους που έχουν βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωποι με τις φλόγες. Ελάχιστοι έχουν αναλογιστεί πόσο χρήσιμο μπορεί να αποδειχθεί το να μαθαίνεις απ’ τα λάθη των άλλων.