Το μεταγραφικό ντεμαράζ του Ολυμπιακού στις τελευταίες ώρες των μεταγραφών υπήρξε εντυπωσιακό. Βέβαια από όλα τα ονόματα των καλών παικτών που αποκτήθηκαν ξεχωρίζει αυτό του Χάμες Ροντρίγκες. Οπως έγραφα και χθες αν στην αρχή του καλοκαιριού έλεγε κάποιος ότι ένας ποδοσφαιριστής τέτοιας αξίας θα ερχόταν στον Ολυμπιακό, θα τον περνούσαμε για τρελό. Η τελευταία του ομάδα, η Αλ Ραγιάν από τον Κατάρ, πλήρωσε για αυτόν στην Εβερτον πριν από ένα καλοκαίρι 28 εκατ. ευρώ!

Κατάρ

Γιατί έφυγε ο Κολομβιανός από το Κατάρ; Απλούστατα γιατί εκεί δεν έπρεπε να πάει ποτέ. Ο μάνατζέρ του, ο πολύς Ζόρζε Μέντεζ, είδε μια γιγάντια ευκαιρία και τον έπεισε. Αλλά ο Χάμες δεν είναι ο 35χρονος που θα πήγαινε στο Κατάρ για τα τελευταία ένσημα: είναι 31 χρόνων κι ονειρεύεται να κάνει ακόμα πολλά. Από τον περασμένο Μάιο δεν έκανε άλλο από το να στέλνει μηνύματα αγάπης σε ισπανικούς και ιταλικούς συλλόγους: η πιο γνωστή του δήλωση, όταν πληροφορήθηκε ότι τον θέλει η Βαλένθια, είναι «εκεί πάω και με τα πόδια» – τόση μεγάλη ήταν η ανάγκη του να επιστρέψει στην Ευρώπη. Καθρέφτης βέβαια για κάθε ποδοσφαιριστή είναι το γήπεδο: κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την προσφορά κανενός ποδοσφαιριστή – απλά τέτοια αποκτήματα μαρτυρούν την πρόθεση του ιδιοκτήτη μιας ομάδας να την ενισχύσει ξεπερνώντας κάθε λογιστική λογική. Αν ο Χάμες πάντως νιώσει εδώ αγαπητός και αισθανθεί ηγέτης μπορεί εύκολα να κάνει τη διαφορά. Η απόκτησή του υπενθύμισε και τη λατρεία του προέδρου του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη στους μεγάλους παίκτες. Είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, αλλά με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού ισχύει κάτι απλό: όσο πιο απίθανη φαίνεται μια μεταγραφή, τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει! Αρκεί το «όνομα» του ποδοσφαιριστή να είναι από αυτά που μπορεί να δημιουργήσουν ενθουσιασμό.

Αποκλείεται

Με τον Μέντεζ άλλωστε υπάρχει μια σχέση φιλίας που ξεπερνά τις συνηθισμένες ποδοσφαιρικές φιλίες: ο Πορτογάλος έχει φέρει στον Ολυμπιακό παίκτες όπως ο Ποντένσε και ο Σα και έχει εκτιμήσει ότι όταν για αυτούς ήρθαν προτάσεις από ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ ο Ολυμπιακός σεβάστηκε την επιθυμία τους. Θυμίζω ότι ο Μέντεζ έχει και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Λέτε να διοργανωθούν φιέστες άφιξής του στον Πειραιά του χρόνου; Εγώ λέω αποκλείεται. Και μετά βλέπω στα ερυθρόλευκα τον Μαρσέλο και τον Χάμες…

Ευρωμπάσκετ

Οι εντυπωσιακές κινήσεις τις τελευταίας μέρας στο μεταγραφικό παζάρι τράβηξαν και το ενδιαφέρον μας από τη μεγάλη περιπέτεια που λέγεται Ευρωμπάσκετ και που συνεχίζεται: σήμερα στο Βερολίνο έχουμε τους ημιτελικούς. Η Ισπανία θα αντιμετωπίσει τη Γερμανία σε μια μάχη που αναμένεται αρκετά ισορροπημένη και η τυχερή, αλλά πεισματάρα Γαλλία την Πολωνία που έκανε την απόλυτη έκπληξη στο τουρνουά αποκλείοντας την πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία του μεγάλου Λούκα Ντόντσιτς. Μετά τον Γιόκιτς, που αποκλείστηκε νωρίς με τη Σερβία, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που αποχαιρέτησε με την Εθνική μας τη διοργάνωση στα προημιτελικά, έφυγε και ο Ντόντσιτς και μάλιστα βρίζοντας και χειρονομώντας: την ήττα της ομάδας του δεν τη δέχτηκε και τα είχε με τους διαιτητές, ίσως γιατί η Πολωνία του φαινόταν αδύνατο να κερδίσει την Σλοβενία του. Οι Ιταλοί, που απέκλεισαν τη Σερβία του Γιόκιτς και οι Γερμανοί που πλήγωσαν τον Γιάννη και την Εθνική μας είναι ομάδες με παράδοση στο σπορ. Η Πολωνία κάνει κάτι ιστορικό: για μας εντυπωσιακό, για τον Ντόντσιτς ανυπόφορο.

Πρώτη

Στο πανευρωπαϊκό τουρνουά των ΝΒΑers οι τρεις καλύτεροι εκπρόσωποι του αμερικανικού πρωταθλήματος δεν θα αγωνιστούν ούτε στα ημιτελικά! Αντιφατικό; Σίγουρα λίγο ναι. Οχι όμως ανεξήγητο. Οι Σέρβοι και οι Σλοβένοι – φυσικά και εμείς – φόρτωσαν στους  σπουδαίους αυτούς παίκτες μια τεράστια ευθύνη: όλοι οι υπόλοιποι έμοιαζαν απλοί βοηθητικοί παρτενέρ. Στα ομαδικά σπορ κανείς ποτέ δεν κέρδισε ένα πανευρωπαϊκό τουρνουά μόνος του: ο Ντόντσιτς μάλιστα, που χτύπησε κιόλας στο ματς με τους Πολωνούς, έμοιαζε ο πιο αγχωμένος από όλους και προς το τέλος του παιχνιδιού αποβλήθηκε.

Δεύτερη

Αυτή είναι η μια εξήγηση: η άλλη είναι ότι παρόλο που το μπάσκετ γίνεται συνεχώς πιο αμερικάνικο οι ευρωπαίοι προπονητές δεν έχασαν την ικανότητα να παρουσιάζουν ομάδες που μπορεί να επικεντρωθούν στο να κάνουν δύσκολη τη ζωή ακόμα και του καλύτερου παίκτη στον κόσμο. Αν σε ό,τι βλέπουμε στο Βερολίνο υπάρχει κάτι που να θυμίζει ευρωπαϊκό μπάσκετ ακόμα, αυτή είναι η συνταγή του περιορισμού του σταρ: σε όλα τα ματς και ο Γιόκιτς και ο Γιάννης και ο Ντόντσιτς είχαν να αντιμετωπίσουν άμυνες προσαρμοσμένες πάνω τους σχεδόν αποκλειστικά. Τέτοιες στις ΗΠΑ έχουν απέναντί τους μόνο στα τελικά των play off – και αν. Στην Ευρώπη κάθε ματς παραμένει πόλεμος, ακόμα κι αν το τελικό σκορ του είναι αμερικάνικο. Στις ΗΠΑ πάνω από όλα υπάρχει το θέαμα.

Ρότζερ

Ενας υπέροχος παίκτης που πρόσφερε θέαμα που έμεινε αξέχαστο στον κόσμο που αγαπάει το σπορ που λάμπρυνε ανακοίνωσε χθες το αντίο του: αναφέρομαι στον τεράστιο τενίστα Ρότζερ Φέντερερ. Στα 41 του χρόνια ο Ελβετός έκανε μια τεράστια προσπάθεια να επιστρέψει ξεπερνώντας τραυματισμούς που τον βασάνισαν πάνω από ένα χρόνο. Δεν τα κατάφερε: υπήρξε μοναδικός αλλά όχι κι άτρωτος. Χθες ανακοίνωσε πως θα εμφανιστεί σε ένα ακόμα τουρνουά και θα μας πει το μεγάλο αντίο. Εχοντας σπάσει κάθε ρεκόρ παράτασης καριέρας: οι φανατικοί φίλοι του φοβόντουσαν πως θα πει αντίο ήδη από το 2016.

Ποτέ

Δεν υπάρχει ποτέ μια κατάλληλη στιγμή για να αποχαιρετήσεις τον Φέντερερ: η στιγμή που θα πετάξει για τελευταία φορά το μπαλάκι στο κοινό θα είναι συγκινητική και το αντίο πικρό, όχι για αυτόν, αλλά για μας που αγαπάμε το τένις που ο Ελβετός από τη Βασιλεία τίμησε όσο ποτέ κανείς. Αυτό το τένις του Φέντερερ, που στη βάση του είχε πάντα την ομορφιά της αισθητικής κόντρα στις επιταγές της επιτυχίας δεν θα το ξαναδούμε ποτέ. Στους καιρούς που οι νικητές  είναι οδοστρωτήρες που «σκοτώνουν», ο Ελβετός κέρδιζε αντιπάλους που δήλωναν ενθουσιασμένοι γιατί έπαιξαν αντίπαλοί του. Ο Φέντερερ δεν ήταν απλά το νούμερο 1 του κόσμου: είναι ένα είδος προς εξαφάνιση. Κατά βάση ήρθε για να αποδείξει ότι η εποχή του cyber τένις που ζούμε δεν νίκησε ποτέ την αισθητική. Η ομορφιά του παιχνιδιού του δεν άλλαξε την πορεία της ιστορίας, καθώς οι νέοι παίκτες είναι καταπληκτικά αποτελεσματικοί – σαν ασταμάτητα ρομποτάκια. Αλλά η υπερτεχνική του σημάδεψε για πάντα την καρδιά μας. Κι αυτό είναι που μετράει.