Η σιωπή της κάπως αμήχανη. Είναι μπροστά από τη φαγωμένη ομελέτα που της έχω φτιάξει, έχει πιει τον καφέ που της έχω σερβίρει, άφησε μισογεμάτο το ποτήρι με τον χυμό πορτοκάλι που της έχω στύψει και από τις φέτες με μαρμελάδα φράουλα που της έχω αλείψει έμειναν στο πιάτο κάποια ψίχουλα. Κάνει πως δεν κοιτάζει το τσίγκινο κουτί που έχω φέρει μπροστά της. Από μένα το πήρε. Να κάνω πως δεν κοιτάζω, αλλά να κοιτάζω. Σαν σκηνοθέτης μπορείς να με πεις μέτριο. Για ένα πράγμα όμως δεν μπορείς να με κατηγορήσεις: ότι δεν μπορώ να καταλάβω τα βλέμματα και κυρίως τις παλέτες των βλεμμάτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή