Λαμπεροί νεκροί

Ο άνθρωπος που φιλοξενούμε σήμερα δεν χρειάζεται συστάσεις. Αλλωστε και να του ζητούσαμε, δεν διαθέτει. Πείτε ότι είναι κάποιος σαν κι εμάς, μια τυχαία κεφαλή μέσα στο κοπάδι. Υποθέστε ότι είστε εσείς, δεν υπάρχει πρόβλημα ούτε κάποιος θα σας παρεξηγήσει. Είναι στον καναπέ, με τον υπολογιστή στα γόνατα, και βλέπει να περνάνε από μπροστά του τα φέρετρα των διάσημων νεκρών. Εφυγε η Ελισάβετ, την ακολούθησε ο Καζάκος, λες και ήθελε να της διαμαρτυρηθεί από κοντά, και ύστερα η Ειρήνη Παπά, έτσι, για να σταθούμε στο ύψος της Ελισάβετ. Αναρωτιέται λοιπόν αν η φήμη που απέκτησαν στη ζωή αυτοί οι άνθρωποι επιδρά καταπραϋντικά στον φόβο του θανάτου. Ναι, πιστεύει ότι έτσι πρέπει να συμβαίνει. Εμείς οι πολλοί, οι απλοί, οι συνηθισμένοι, ξέρουμε ότι όταν σβήσουμε θα μας καταπιεί η μαύρη τρύπα της λήθης. Και μετά από καιρό δεν θα έχει μείνει τίποτα από εμάς, ούτε μία λέξη στα χείλη εκείνων που μας γνώρισαν. Το πολύ να μείνει το προφίλ μας στο Facebook, κάτι σαν καντηλάκι αναμμένο στη μνήμη μας. Ομως με τα celebrities είναι αλλιώς. Αυτοί έχουν τη μνήμη ως υποκατάστατο της αθανασίας. Ναι, πεθαίνεις, φεύγεις, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, είσαι για πάντα εδώ. Θα σε μάθουν ακόμα και εκείνοι που δεν θα σε θυμούνται επειδή δεν σε γνώρισαν ποτέ. Δεν μπορεί να μην το έβλεπαν αυτό ως παρηγοριά η βασίλισσα, η Παπά ή ο Καζάκος. Ασφαλώς και είναι ασύμμετρα τα μεγέθη τους – ποιος θα μπορούσε να αντιπαραβάλει το ανάστημά του με της Ελισάβετ; Ωστόσο η ζωή τους ήταν πιο μεγάλη από τις διαστάσεις της. Εζησαν πολλές ζωές μέσα σε μία. Σε ανθρώπινα χρόνια η Ελισάβετ πρέπει να έζησε γύρω στα 400. Και ένα Σαββατοκύριακο της Ειρήνης με τον Μάρλον Μπράντο αντιστοιχεί σε μισή ανθρώπινη ζωή, ίσως και σε ολόκληρη. Ο δε Καζάκος φόρτωσε τόσο χειροκρότημα στην πλάτη που θα έχει να ακούει ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει ήχος.