Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως η εθνική ομάδα μπάσκετ απέτυχε (και) σε αυτό το Ευρωμπάσκετ; Ασφαλώς κανείς. Το χειρότερο όλων σχετίζεται με το γεγονός πως οι πάντες είχαν πιστέψει ότι ο δρόμος τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά θα ήταν ανοιχτός. Σφάλμα. Τεράστιο. Η προσγείωση ήταν ανώμαλη και ειδικά όταν έχεις στις τάξεις σου τον ιπτάμενο Γιάννη, τότε κάνεις και κρότο πέφτοντας. Δεν μπορείς να πιστέψεις «πώς και γιατί» προέκυψε έτσι ξαφνικά, την ώρα που ήσουν αήττητος και έμοιαζες με ασταμάτητο τρένο.

Εδώ, όμως, χρειάζεται όλοι να επιδείξουν ψυχραιμία. Εγινε μια νέα προσπάθεια ή αν προτιμά κάποιος, ακόμη μια προσπάθεια. Επανεκκίνηση. Με στόχο την κατάκτηση μεταλλίου, ενός μεταλλίου που αγνοείται εδώ και χρόνια. Το κλίμα ήταν φοβερό, το κοινό στήριξε την ομάδα, το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν ήρθε. Η επόμενη ημέρα έχει και νέες προκλήσεις – ο αθλητισμός περιλαμβάνει κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν αλλά πάντα βλέπεις στο βάθος ένα νέο στόχο. Η ανάγκη να επικεντρωθούμε εκεί φαντάζει μεγάλη. Θα ήταν λάθος να διαλυθεί ό,τι ωραίο χτίστηκε αυτό το καλοκαίρι και σίγουρα θα έμοιαζε με πισωγύρισμα η εθνική ομάδα να μπει και πάλι σε κρίση μεγάλη. Σαφώς και δεν ισχύει το «ό,τι έγινε έγινε», να υπάρξει κριτική, αρκεί να είναι με βάση τα πραγματικά γεγονότα και επιτέλους οι αρμόδιοι να ρίξουν μια ματιά στην παραγωγική διαδικασία. Ωστε οι επόμενες γενιές του ελληνικού μπάσκετ να πετύχουν πολλά περισσότερα σε σύγκριση με την τωρινή γενιά. Οπως και να έχει, το ταξίδι μιας ομάδας που έχει δεσμούς μεγάλους με τους έλληνες φιλάθλους, δεν μπορεί να σταματήσει σε μια ήττα. Θέλει δύναμη, αλλά μπορεί να σηκωθεί και να προχωρήσει προς το μέλλον.