Μια Ηλέκτρα στα καθ’ ημάς

Αν σκεφτεί κανείς την πορεία, ιδεολογική και μορφολογική, των έργων του αρχαίου δραματολογίου, θα κατανοήσει γιατί ο 5ος αιώνας π.Χ. είναι μια πυρηνική έκρηξη πολιτισμού, ηθών, θεσμών, δομών, ιδεολογίας. Ευτυχώς, παρόλο που διεσώθησαν ελάχιστα αρχαία δράματα από το σύνολο των έργων που είδαν οι Αθηναίοι τον κλασικό εκείνο αιώνα, πάνω από 400 (!), έχοντας λ.χ. μια Ηλέκτρα, έναν Ορέστη, μια Κλυταιμνήστρα, έναν Αγαμέμνονα και έναν Αίγισθο σε έργα και των τριών τραγικών, διαθέτουμε τα αισθητικά κριτήρια που μπόλιασαν το ποιητικό κείμενο, έτσι ώστε από την «Ηλέκτρα» του Αισχύλου έως τις δύο «Ηλέκτρες» του Ευριπίδη, με μεσάζουσα την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, να είμαστε ευτυχείς, διεισδύοντας μέσω του κοινόχρηστου μύθου, της λαϊκής του προέλευσης, να αναγιγνώσκουμε με έξοχα σκηνικά παραδείγματα την πορεία των ιδεών, των ηθών και του τρόπου σε μια συγκεκριμένη εποχή στη διάρκεια του αιώνα.