Θέατρο με τους αντιήρωες της μεταπολίτευσης

Την άνοιξη του 1972 παρουσιάζεται στο θέατρο «Στοά» το μονόπρακτο «Η πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας» δημιουργώντας αίσθηση. Εκεί ο Μάριος Ποντίκας παρουσίαζε δύο άνδρες σε ένα υπόγειο της Αθήνας που συζητούσαν υπαινικτικά για την Ελλάδα της χούντας. Ακολούθησε, τη θεατρική σεζόν 1972-1973, «Ο λάκκος και η φάβα», σε σκηνοθεσία της Ελένης Καρπέτα: το πρώτο από τα συνολικά έξι έργα του θεατρικού συγγραφέα που θα ανέβαιναν στη «Στοά» έως το 2004 μαζί με τα: «Θεατές», «Εσωτερικαί ειδήσεις», «Η γυναίκα του Λωτ», «Κοίτα τους», «Ο δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια». Ειδικά η «Γυναίκα του Λωτ» είχε παρουσιαστεί από τη σκηνή του Αντώνη Αντωνίου με τον τίτλο «Εστω» και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος έγραφε σε μεταγενέστερη κριτική του: «Με το “Εστω” είχε τινάξει τα φτερά του για πολύ ψηλά. Είχε κατορθώσει να αρθρώσει ένα λόγο ουσίας και να ανιχνεύσει ένα υπαρξιακό φρέαρ θεοσκότεινο» («ΤΑ ΝΕΑ», 1/3/1988).