Ο Αλέξης Τσίπρας, στην ομιλία του Σαββάτου στη ΔΕΘ, έκανε μια ενδιαφέρουσα επιλογή: Δεν ανέφερε ούτε μια φορά το όνομα του Πρωθυπουργού, δεν απάντησε στα πολιτικά διλήμματα που έθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ούτε σε κρίσεις επί κυβερνητικών σεναρίων. Την Κυριακή, όμως, το θέμα τέθηκε επιμόνως. Ηταν αρκετά ξεκάθαρος στο ότι ζητάει πρωτιά στην κάλπη της απλής αναλογικής για να διαπραγματευτεί μια προοδευτική συγκυβέρνηση. Μετά όμως μας μπέρδεψε. Είπε ότι πρέπει στην Ελλάδα να «δούμε κατάματα» ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν είναι «τερατογένεση», αλλά ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Παράλληλα όμως, είπε πως «ασφαλώς δεν μπορούν να υπάρξουν τέτοιες συγκλίσεις μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς», αλλά μόνο «ανάμεσα σε προοδευτικές δυνάμεις ή συντηρητικές δυνάμεις», παραβλέποντας αρκετά πρόσφατα ευρωπαϊκά παραδείγματα. Μεταξύ άλλων και το δικό του. Οι σημερινοί συσχετισμοί είναι, προφανώς, διαφορετικοί. Αλλά θα έλεγε κανείς ότι μετά απ’ την εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και εκείνης της «ηρωικής» περιόδου που κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ ως «νεοφιλελεύθερο», θα του είχε γίνει βίωμα ότι δεν είναι καλή ιδέα να λέει μεγάλα λόγια κι ότι είναι ακόμη χειρότερη ιδέα να θυμίζει τα παλιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή