NON PAPER

Η βασίλισσα της μοναξιάς

Με τη χθεσινή κηδεία της Ελισάβετ (επί δέκα λεπτά προσπαθώ να βρω μία λέξη που να περιγράφει πιο παραστατικά από το «κηδεία» αυτό που έγινε, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει στην ελληνική γλώσσα) έκλεισε, θεωρητικά, αυτός ο δωδεκαήμερος κύκλος του θανάτου της βασίλισσας. Ενα παγκόσμιο γεγονός που καταφέραμε (όχι που θα τ’ αφήναμε) να κοπτοράψουμε στα δικά μας μέτρα. Και την Ελισάβετ κρίναμε με τρόπο που πιο αποσπασματικός δεν γίνεται, με βάση δηλαδή τη χάρη που δεν δόθηκε – γιατί δεν τη ζήτησε – στον κύπριο αγωνιστή Ευαγόρα Παλληκαρίδη και το δάχτυλο κουνήσαμε στο ΒΒC για τον χρόνο που αφιέρωσε στο γεγονός αλλά και τον τρόπο που τον κάλυψε και διαδικτυακά αστειάκια κάναμε τύπου «Οχι άλλο Μπάκιγχαμ», άσε που κάποιοι φοβήθηκαν ότι μπορεί με τούτα και μ’ εκείνα να επανέλθει σε εμάς η βασιλεία. Παρ’ όλα αυτά, έχω την εντύπωση ότι και οι «πράσινοι» και οι «βένετοι» κυρίως γι’ αυτά μιλούσαν τούτες τις μέρες – περισσότερο σίγουρα απ’ όσο ασχολήθηκαν με την ομιλία και τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ. Για να συμφωνήσουν διαφωνούντες ή να διαφωνήσουν συμφωνούντες. Διότι, απ’ όσο παρατήρησα, αυτοί που θεωρούσαν υπερβολή όλον αυτόν τον σαματά και τα έξοδα όταν «οι λαοί πεινούν», παρακολούθησαν με μεγάλη προσοχή τα του αγγλικού θρόνου. Αντε, ας πούμε ότι το έκαναν για τη χαρά της γνώσης.