«Η βασίλισσα πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς», φωνάζουν υψώνοντας τα ποτήρια τους

Οταν τον περασμένο Αύγουστο έκλεινα εισιτήρια για Λονδίνο, δεν περίμενα ποτέ πως εκτός από τη βάφτιση της Ανίτας, της Ελενας και της Σοφίας θα γινόμουν μάρτυρας στην κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ. Η προσγείωση στο αεροδρόμιο του Χίθροου ανάμεσα σε μαύρες οθόνες με το προφίλ της βασίλισσας με έβαλε κατευθείαν στο κλίμα του θρήνου ενός ολόκληρου έθνους, το οποίο πολλαπλασιάστηκε με τις σχετικές επιμνημόσυνες επιγραφές στον σταθμό των τρένων, στις βιτρίνες των καταστημάτων (από fast food έως γραφεία στοιχημάτων), τα δεκάδες μπουκέτα με τα σημειώματα στο Χάιντ Παρκ, τις ειδικές προσευχές στους ναούς, τα βιβλία συλλυπητηρίων στα δημόσια κτίρια και τις κεντημένες κορόνες επάνω στα γραμματοκιβώτια. Κυρίως, όμως, το έζησα στις κουβέντες με φίλους και στις παρέες που μας άφησαν για να ξενυχτήσουν στην ουρά μπροστά στο Γουέστμινστερ ώστε να αποτίσουν φόρο τιμής στη μοναδική βασίλισσα που γνώρισαν στη ζωή τους.